Je oma van 85 als de ultieme leek

Mijn stagebegeleider is voor mij de personificatie van de doelgroep van NRC Handelsblad. Hij is op leeftijd, belegen, attent en allesbehalve hip. Hij draagt zelfs de ideale naam: Wilfred. Ik ontwerp voor hem. Hij, in staat van ontkenning, voor zijn ‘oma van 85’. Hij houdt van kaders om foto’s, ik krijg er neigingen van. Hij weet het zelf en zegt dan ook wanneer hij me hoort zuchten: “ik ontwerp niet jong en sexy, daar ben ik een oude lul voor.”

Ik word allerminst bij de hand genomen, kreeg na 1 uur werk al van alles op mijn bord en heb 25 namen te onthouden. Ik mag niet smeken om hulp, ik moet erom eisen. Nou is dat laatste een eitje, ik ben niet anders gewend.

Ik dacht dat ik in deze blog kon schrijven hoe ik het systeem binnen een uur onder de knie had, dat het maken van een krant zo gemakkelijk is als het eruit ziet en te kunnen verhalen over de successen die ik reeds geboekt had. Niets van dit alles. Hoewel ik thuis met een soortgelijk systeem werk en dat inmiddels kan dromen, zat dit toch iets anders in elkaar. Een stuk minder jip-en-janneke dan Adobe in ieder geval. Daartegenover staat dat ik veel meer mag experimenteren dan ik had gedacht. 

Ik kan niet wachten tot vrijdag, dat ik kan zeggen: “zie je dat onderschrift bij die foto van Sarkozy? En de uitlijning bij dat introotje over Harry Mulisch? Dat heb ik gemaakt!”

Maak de kiosken vrij voor een jonge en gereserveerd sexy NRC Handelsblad!

Geef een reactie