De vorige blog heb ik geschreven over de valkuil van het online netwerk, waar ik opriep tot het loslaten van de gêne om contact te leggen met anderen en niet langer grenzen af te bakenen van wat sociaal toelaatbaar is. De social media heeft echter wel structuren waar we aan gebonden zijn en die ons beperken in ons doen en laten.
Een artikel in de Volkskrant vandaag laat een heel ander karakter van de social media zien. Het artikel kopt: ‘Twitter geeft de massa tanden’. Dit gaat over de huidige situatie in de VS, en ik citeer: ‘Hoe sociale netwerken als Twitter democratische bewegingen helpen een voet tussen de deur te krijgen, niet alleen bij regeringen, maar ook bij bedrijven en organisaties’. Een mooie, voorzichtige formulering natuurlijk. Het komt erop neer dat grote organisaties in de VS strategische beslissingen moeten terugnemen als de Twitteraars een online volksopstand organiseren.
Ik denk dan direct aan de situatie in Nederland. Zouden we hier ook online volksopstanden via Twitter kunnen faciliteren? In Nederland zijn er, volgens recent onderzoek, 2,5 miljoen ‘actieve’ Twitteraars. Op een bevolking van 17 miljoen mensen is dat toch al gauw zo’n 14,7%, ware het niet dat in deze definitie alle mensen die tussen 1 september en 30 november 2011 één tweet hebben geplaatst, ook worden meegenomen. Laten we eerlijk zijn: dat zijn niet de actieve Twitteraars. Zij zouden het waarschijnlijk niet eens merken als er een online volksopstand zou worden georganiseerd.
Zouden deze aantallen dus genoeg zijn om in Nederland van een mogelijke democratische beweging te spreken wanneer zij opstandig ten opzichte van een organisatie zouden twitteren? Nee. Geen VS praktijken in Nederland (nog).
Ik erken héus wel dat er onder die actieve, Nederlandse Twitteraars mensen zitten die hemel en aarde kunnen bewegen en invloed hebben op belangrijke organisationele beslissingen (T-mobile enYoup van ‘t Hek). Ik wil alleen maar zeggen: De massa twittert niet. Dus die kop in de Volkskrant is volledig misleidend. (Ook voor de situatie in de VS overigens, waar ze het hebben over 3,9 miljoen tweets op een bevolking van ruim 300 miljoen mensen).
Los van de structuren van de social media waar we aan gebonden zijn, is de drempel voor mensen om actief te participeren op de sociale netwerken nog altijd groot. Vandaar ook dat werkgevers en werkzoekenden elkaar nog niet kunnen vinden online. Volgens mij wordt het ‘Post & Pray Principe’ waar Managersonline het over heeft, vanaf beide kanten toegepast. De recruiters plaatsen een vacature online en wachten tot er vanzelf reacties binnen stromen. Aan de andere kant denkt de werkzoekende: ‘Ik zet gewoon op Twitter of Facebook dat ik een baan zoek en dan stromen de aanbiedingen vanzelf binnen’ of ‘Mijn Linkedin is weer ge-update, dus ik sta weer een week bovenin de zoekresultaten’.
Ja, dat werkt niet he. Zo creëren we toch nooit een online-recruitmentopstand! En die mag er wel komen, met de toenemende hoeveelheid werkzoekenden en de vermeende 31.622 vacatures van Jobbird aan de andere kant.
Stijn
says:De massa hoeft niet op Twitter te zitten, dat is maar een medium waarmee een achterban gemobiliseerd kan worden. Twitter is een schakel in het geheel, en mond-op-mond en andere communicatiemiddelen doen de rest. Hetzelfde geldt voor LinkedIn: Je kunt wel iets posten, maar als je geen geengageerde achterban hebt bereik je er niks mee.
Relatief gezien Twitteren veel Nederlanders, en ik geloof dat Twitter wel degelijk een rol zou kunnen spelen bij een voksopstand. Of Twitteraars het merken als er een opstand gaande is, hangt er vanaf of het onderwerp veel mensen aanspreekt. Ik denk dat het hier met name ontbreekt aan engagement – en gelukkig maar dat we hier geen Arabische Lente nodig hebben toch? 😉
Ik ben het wel helemaal met je conclusie eens. Of mensen nu via een recruitment site of social media werknemers of werkgevers zoeken, als je er niet actief energie in steekt is je kans op succes een stuk kleiner.
Laura Overwijk
says:@Stijn, ben het ook met jou eens: betrokkenheid is vereist. Vraag is dan: hoe maak je iemand betrokken? Hoe zorg je voor meer betrokken werkzoekenden die écht actief zoeken in plaats van afwachten. Ik zie daar een grote rol voor juist het offline solliciteren: langsgaan bij de betreffende organisatie/ opbellen. Online natuurlijk: de juiste persoon opzoeken en benaderen.
Ik ben normaal echt online georiënteerd, maar blijf wel kritisch t.o.v. de impact van Twitter, net als jij: het is één van de middelen.