Privacy

In een blog entry op Marketingfacts wordt verwezen naar een zeer interessant artikel: Kids, the Internet, and the End of Privacy: The Greatest Generation Gap Since Rock and Roll.

Het grappige van dit artikel is dat het volgens mij niet over privacy gaat, maar over de wijze waarop een jongere generatie haar leven documenteert.

Waar vroeger een aantal dagboeken en een schoenendoos vol foto’s een jeugd kon documenteren zijn MySpace, Hyves, Facebook en Flickr (om er maar een paar te noemen) de hedendaagse, online substituten geworden. Het gemak en de coolness factor van deze sites, gecombineerd met de alomtegenwoordige telefooncamera, maakt het voor jongeren heel eenvoudig om een online dagboek aan te leggen. En het groepsgedrag van jongeren helpt daar natuurlijk ook nog een handje aan mee.

Het medium is verschillend, maar is de intentie dat ook? Toegegeven, “Mijn dagboek” is vergezocht als het via Internet toegankelijk is. Maar volgens mij is de intentie niet wezenlijk anders dan een generatie geleden. En gezien de mate waarin jongeren langs elektronische weg communiceren en consumeren lijkt (en blijkt) de stap naar elektronisch publiceren maar van beperkte omvang.

Maar lopen jongeren nu werkelijk vanuit privacy perspectief risico’s met dit gedrag? Als reflex zou ik deze vraag bevestigend beantwoorden, maar de realiteit is dat het nogal meevalt. Je stelt jezelf kwetsbaar op als je de kunstvoorwerpen in je huis zou publiceren in combinatie met je huisadres en de code van de alarminstallatie. Maar dat zou ook het geval zijn als je dit in de krant zou laten afdrukken. Het bereik is minder, maar de impact zou onverminderd hoog kunnen zijn.

Dus los van stupiditeit zou dit geen negatieve impact hoeven te hebben in de persoonlijke levenssfeer.

Vanuit een meer professioneel perspectief heb ik recent de voordelen van het via Internet toegankelijk maken van persoonsgebonden gegevens mogen ervaren. Op zoek naar ervaren CSS ontwikkelaars wist ik via Google in zeer korte tijd een groot aantal Nederlandstalige CV’s te vinden en vervolgens te benaderen. Snel, simpel en goedkoop! Het benaderen van de mensen vormt geen inbreuk op hun privacy, tenslotte hebben zij met het toegankelijk maken van hun contactinformatie hier toestemming voor gegeven. Dat dient dan wel te worden beschouwd in het kader van het doel waarvoor zij de gegevens hebben gepubliceerd; in dit geval om benaderd te worden met eventuele opdrachten. Geen van de door mij benaderde personen heeft op mijn verzoek negatief gereageerd.

Het zou echter een andere situatie zijn als ik de informatie van deze personen in een database zou verzamelen en deze database vervolgens op commerciële baseis toegankelijk zou maken. Op dat moment doe ik wel een inbreuk op de privacy van betrokkenen als ik dat zou doen zonder vooraf expliciet hiervoor toestemming te hebben gevraagd. Tenslotte hebben betrokkenen het copyright op hun eigen CV.

Geef een reactie