De sollicitant EIST! Werkgever denkt: m’n rug op!

Heb het zelf ervaren: de veelEISende sollicitant. Je denkt misschien: ach, het is toch gewoon dat mensen 4 dagen willen werken in plaats van 5? Dat er standaard bij de functie een auto, laptop, mobiel, 14e maand etcetc zit? Tuurlijk, dat kan. Maar ik viel van m’n stoel toen de sollicitant zei: “ik beschouw woon-werkverkeer als werktijd.”  En het werd nog erger….

“En aangezien ik 50 minuten heen en 50 minuten terug in de auto zit, werk ik dus op kantoor zes uur per dag. O ja, en ik wil maar 4 dagen werken.” Pardon? Hoor ik dit echt? Ik heb de dame bedankt voor haar komst, en gezegd dat we kennelijk verschillende verwachtingen hebben over de functie en de wijze waarop die uitgevoerd moet worden.

Maar wat ik dacht was: “waar is het enthousiasme? Heb je zin om hier jouw stempel op te drukken? Wat heb jij er voor over als ik je alle ruimte geef om je te ontwikkelen en te groeien?” Kennelijk was dat niet zo belangrijk maar het compenseren van reistijd wel. Maar solliciteer dan ook buiten een straal van 10 of 20 km!

Er wordt genoeg geschreven over minder prettige ervaringen van sollicitanten, maar ook werkgevers maken ook de meest vreemde dingen mee….want dit is slechts 1 voorbeeld. Ik denk dat ik die maar eens ga verzamelen – input welkom!

Laat een antwoord achter aan Leindert Vogel Reactie annuleren

9 Comments
  • Bas van de Haterd
    says:

    Een heel relevant stukje vanuit ambtelijk Nederland op dit artikel.

    Als door een gedwongen standplaatswijziging de reistijd met meer dan 15 minuten per enkele reis toeneemt, wordt dit meerdere gezien als werktijd en vervolgens over vier jaar afgebouwd.

    Dus andersom, als je moet verplaatsen als ambtenaar (je krijgt een nieuwe baan, niet je wilt er één, belangrijk verschil ja), en je reistijd neemt meer dan 15 minuten enkele reis toe is dit werktijd. Maar het bouwt wel af gedurende 4 jaar naar reistijd.

  • Bas van de Haterd
    says:

    @lindy: je hebt helemaal gelijk, houding is zeer belangrijk en zelf vind ik passie de belangrijkste karaktereigenschap.

    @Leindert: organisaties vragen meer, maar verkeerd. Recent las ik een bedrijf dat van 5 naar 4 dagen in de week werken terug is gegaan in de zomer. Wat bleek: zelfde productie. Toen hadden ze de keus: meer gaan eisen of gewoon 4 dagen blijven werken en de output gelijk houden. Dit bedrijf heeft voor het laatste gekozen, slim denk ik, want je verliest er niets mee, maar motiveert wel medewerkers. Natuurlijk als de productie dan tegen gaat vallen moet je meer gaan werken, dat staat vast. Veel bedrijven hadden de eisen gewoon 20% opgevoerd, terwijl ze al jaren tevreden waren met de output die toen in 5 dagen werd gerealiseerd.

  • Marc Drees
    says:

    @Lindy:
    Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel eens in een sollicitatiegesprek een aantal eisen heb gesteld waarvan ik wist dat de organisatie die niet kon leveren.

    De reden daarvoor was simpel: ik had net een andere en betere baan aangeboden gekregen.

    Onfatsoenlijk? Geen enkele twijfel over. Maar omdat ik de organisatie al redelijk gied kende durfde ik niet eerlijk te zeggen dat ik een leukere baan had gevonden.

    Met deze ‘coming out’ ook maar meteen een zeer verlate verontschuldiging…

  • Leindert Vogel
    says:

    Naar mijn idee is er een verband tussen de veeleisende werknemer en de veeleisende werkgever. De werknemer wil steeds meer (vrije) tijd, de werkgever steeds meer productiviteit. De werknemer wil steeds meer beloning, de werkgever steeds meer resultaat. Enz.

    En daarnaast zijn er nog vele externe factoren als bijvoorbeeld de toename van files en de toenemende snelheid van het leven, die de relatie en onderhandeling werknemer-werkgever onder druk kunnen zetten.

  • Lindy Dragstra
    says:

    Ik ben ook voor een “resultaatverplichting” in plaats van een aanwezigheidsverplichting, maar het gaat hier vooral om de houding van de sollicitant.

    Als ik had geproefd dat deze enthousiast was over de baan, de inhoud, de mogelijkheden – dan werk je samen aan een oplossing. Maar er vooral geeist wordt, en de balans tussen geven en nemen mist, dan houdt het voor mij op.

  • Marc Drees
    says:

    Ik heb in de loop van de jaren dat ik als ‘manager’ door het leven ging inderdaad potentiele medewerkers steeds meer eisen zien stellen; maar er zijn natuurlijk grenzen.

    Hoewel Bas een aantal creatieve oplossingen biedt die in een aantal gevallen kunnen werken is de werkelijkheid helaas niet altijd uitsluitend output gericht. Er dient tenslotte ook de nodige facetime te zijn, zeker als je onderdeel bent van een team.

    Voor kenniswerkers kan reistijdcompensatie zeker een mogelijkheid zijn.

  • Bas van de Haterd
    says:

    Tja, ik ken bedrijven die er niet moeilijk over doen. Ik heb zelfs ooit een stagiair aangenomen en hem gezegd: je reistijd is werktijd, maar ik verwacht dan wel dat je werkt tijdens je reizen. Laptop open in de trein.

    Of beter (en daar houd ik van): dit is je doel, dit is hoeveel weken ik denk dat je nodig hebt, ga je gang, op het eind is het af. Als je er twee weken minder voor nodig hebt: jouw feestje, jouw extra vakantie. Red je het niet? geen gezeur, je red het gewoon!

    Maar inderdaad, reistijd compenseren, ach, het kan op zich wel als men in de buurt woont of je mensen verplicht in de buurt te gaan wonen.