In 1999 kwam ik voor het eerst in aanraking met innovatieve technologieën als CV-extractie en matching. En tegen die tijd waren de bouwers van die technologieën al jaren bezig om hun toepassingen te vervolmaken.

Sindsdien heb ik met verbazing gekeken hoe ontzettend lang het duurt voordat dit soort vernieuwingen een standaard onderdeel worden van de toolkit van (online) recruitment.

En het is niet de eerste keer dat ik heb ervaren hoe lang het duurt tussen conceptie en acceptatie van een nieuwe technologie. Het zal ook zeker niet de laatste keer zijn.

Wat me vooral is opgevallen hoe het bedrijfsleven focust op de tekortkomingen van een nieuwe technologie. Een overweldigende business case betekent helemaal niets als het op een beslissing gaat. Dan resteert slechts het buikgevoel van de man met het geld.

Het feit dat de man met het geld (Algemeen directeur, CEO, Managing Director, etc.) zijn positie heeft verworven door in het algemeen risico-mijdend te acteren, moet hier op zijn minst voor een deel debet aan zijn.

Maar er is een andere, misschien wel belangrijker, oorzaak. Het vrijwel volstrekte onvermogen van de bedenkers van een nieuwe technologie om de taal van de klant te spreken. In het kort: Features in plaats van voordelen.

Daarnaast is de kenniskloof vaak zo gigantisch dat er simpelweg sprake is van miscommunicatie.

Hoe zou de wereld er hebben uitgezien als die jarenlange strijd voor acceptatie van een nieuwe technologie niet had bestaan? En we met zijn allen lustig waren gaan experimenteren met de volgende nieuwigheid? Waardoor de beperkingen direct aan het licht waren gekomen en opgelost?

Een stuk verder, dat is zeker!