Chris Andersom (auteur van The Long Tail) heeft een mooie blogpost, waar ik slechts een heel klein stukje uit haal. De blogpost op zich heeft weinig te maken met recruitment, maar het stukje is een mooi voorbeeld van een generatie verschil. Dit keer geen generatie Y, maar nog jonger. De natuurlijk ingegeven acties van een 4 jarig kind:
“I was having dinner with a group of friends about a month ago, and one of them was talking about sitting with his four-year-old daughter watching a DVD. And in the middle of the movie, apropos nothing, she jumps up off the couch and runs around behind the screen. That seems like a cute moment. Maybe she’s going back there to see if Dora is really back there or whatever. But that wasn’t what she was doing. She started rooting around in the cables. And her dad said, “What you doing?” And she stuck her head out from behind the screen and said, “Looking for the mouse.”
Here’s something four-year-olds know: A screen that ships without a mouse ships broken. Here’s something four-year-olds know: Media that’s targeted at you but doesn’t include you may not be worth sitting still for.”
Voor dit kind was het vreemd, heel vreemd, dat je ergens naar kon kijken waar je niet in betrokken was. Waar is de muis? Hoe kan ik deze DvD beïnvloeden? Want voor een 4 jarige, media die wel aan je gericht zijn, maar waar je geen directe invloed op hebt, is doorgaans niet de moeite waard voor stil te zitten.
Just a thought. Shift happens, ook in Nederland.
Bas van de Haterd
says:@guido: dank je voor deze toevoeging. Dat wist ik niet en verklaard wel het één en ander. Maar ik moet wel eerlijk zijn dat ik het meer en meer zie. Vooral bij jonge kinderen zie ik dingen gebeuren die ik niet voor mogelijk had gehouden. Nu ben ik redelijk goed in sites en met het internet omgaan, maar recent had ik toch echt een 4 jarig kind die sneller op de game site van sesamstraat door had hoe het werkte dan ik.
En de niet interactieve aandachtsspanne wordt steeds korter merk ik.
Guido Stek
says:Met het risico van de vraag waarom weet je dat.
Dora is een tekenfilm die geschreven is alsof het een computerspelletje is. Dora stelt je een vraag en je krijgt de keuze om een antwoord te geven. Het is niet interactief. De tekenaars tekenen een muisaanwijzer en je ziet dus een muis bewegen op het beeld naar het goede antwoord. Of jij dat nou het goede vindt of niet.
Het heeft dus weinig met interactie te maken, meer met de suggestie van interactie. Ik vermoed dat zij een ander antwoord wilde geven.
Vergelijk het met een Disney attractie, je rijdt door een draaiende cylinder die lijkt op een grot. Als je niet weet in de cylinder te zitten, begin je zelf ook het gevoel te krijgen te draaien. Beeld en ervaring zijn niet op elkaar afgestemd.
(waarom weet ik wat Dora inhoud, als je met 40 graden koorts op bed ligt ga je rare dingen kijken)