In het Westen leven we in een ‘ik’-cultuur. De moderne samenleving is gericht op individualisme. Samenwerken gaat lastig met al die ego’s. Als het alle individuen goed gaat, moet het met de samenleving als geheel ook wel goed gaan. Toch? Maar als het met iedereen goed gaat, gaat het over het algemeen ook goed met het individu.
Ieder voor zich en god voor ons allen
We gaan niet voor niets met zijn allen naar teambuildingsmiddagen/avonden/midzomernachten. We willen graag wérken aan het groepsgevoel. Dat is, als we geen geldig excuus kunnen verzinnen om gewoon thuis te blijven. Want meestal draaien gezamenlijke dagjes uit op schaamtevolle taferelen. Bedoeld of onbedoeld. In het geval dat het wel gezellig was is het moeilijk om dat saamhorigheidsgevoel te behouden in een winstgericht bedrijf.
God zij met ons
Zonde, want als mensen ongedwongen en informeel met elkaar om kunnen gaan, voelt iedereen zich vrij om ideeën te opperen. En dat kan alleen maar goed zijn voor het geheel.
Het familiegevoel onder werknemers is van levensbelang voor een bedrijf. Er is gevoel van verbondenheid als je een gezamenlijk doel hebt. Streef dus naar hetzelfde en check regelmatig of jullie nog hetzelfde voor ogen hebben.
Dit artikel is ook geplaatst op IKKI.
Bas van de Haterd
says:ik hoor ook veel dat we allemaal individualistischer worden. Ik zie het in de praktijk, zeker op de werkvloer, juist minder en minder.
Ik zie zelfs als ik naar de (volgens de vakbonden) super individualisten, de ZZP’ers, kijk. Meer en meer trekken ze naar elkaar toe. Verenigen ze zich in netwerken. Komen ze samen op plekken om gezellig samen te werken. Bij bedrijven zie en hoor je vooral mensen vertrekken vanwege de sfeer. De sfeer beoordeel sites springen als paddenstoelen uit de grond.
Wel merk ik dat er meer groepsvorming overal is. Dus wij tegen zij. Dat bedrijf tegen dit bedrijf. Die afdeling is leuk, die niet. Laatst bij een klant, groot bedrijf, van verschillende teams kreeg ik allemaal: ‘ja, ik heb geluk gehad met mijn team, dat andere team, daar had ik niet in willen zitten’ (en dat dus van elk team over elkaar). Bijzonder, maar het geeft ook wel weer die groepsbinding aan. Nee, ik zie ons niet individualistischer worden, niet echt tenminste. Wel meer ‘veeleisender’ naar de buitenwereld toe. En misschien egocentrischer (kijk alleen maar naar het verkeer, regels doen er niet toe, als een auto naar een andere baan wil moet die ander ruimte maken, want ‘ik’ wil dat toch). Maar daar zit wel een verschil in, individualisme en egocentrisch zijn.
Floor Drees
says:Dank voor de correcties.
Ik ben blij dat jij fijne herinneringen hebt aan teambuildingsdagen. Ik ken veel mensen die het als noodzakelijk kwaad zien. En dat is natuurlijk zonde.
Ik hoef niet altijd zoveel te zeggen. Straks denken jullie nog dat ik alwetend ben. Verre van. Soms constateer ik alleen.
Cees
says:Hi Floor,
Wat wil je nu precies zeggen met dit artikel?
“Want meestal draaien gezamenlijke dagjes uit om schaamtevolle taferelen. ”
Niet in mijn ervaring.
“In het geval dat het wel gezellig was is het moeilijk om dat saamhorigheidsgevoel te behouden in een winstgericht bedrijf.”
Waarom is het moeilijk om dat te behouden en wat heeft de winstgevendheid ermee te maken?
Ook zou ik de spelfouten er even uithalen.
“We willen graan wérken aan het groepsgevoel.”
Graag of gaan
“gezamenlijke dagjes uit om schaamtevolle taferelen”
op