Ik heb me in tijden niet zo gelukkig gevoeld. Baanaanbiedingen bij de vleet, de tofste baas ooit, lieve vrienden, een geweldige vriend met wie ik ondertussen samenwoon, school gaat naar behoren. Toch heb ik last van stresssymptomen. Misschien omdat ik stiekem denk dat ik zoveel geluk niet verdien. Of omdat ik bang ben het allemaal kwijt te raken. Precies op zo’n twijfelmoment las ik de Opinie&Debat bijlage van het NRC Handelsblad van afgelopen weekend.

Moet ik nu mijn heil gaan zoeken in spiritualiteit? Je ontkomt er bijna niet meer aan, niet? Misschien moet ik er wel iets over schrijven, in deze Maand van de Spiritualiteit (#2).

Mensen huggen
Stilte-retraite in één of ander boeddhistisch klooster, experimenteel dansen (biodanza) in het buurthuis, mensen huggen die in geen velden of wegen naar bloemetjes rieken, het hoort er allemaal bij. En alles is ervan doordrenkt. Het is waanzinnig moeilijk om nog een vakantie te plannen zonder dat er ergens een spiritueel haakje of oogje aanzit, En het is big business. Geestelijk zelfinzicht is een massaproduct.

Het vrij denken van de nieuwe spiritualiteit is feitelijk al zo oud is als de zeventiende-eeuwse verlichting. Niets nieuws onder de zon dus. Toch wordt er opeens goed mee verdient. Dat lijkt een contradictie. Verdienen aan andermans zoektocht naar zingeving.

Timecapsule
Als deze hype-die-geen-hype-is (laten we wel wezen, een hype heeft doorgaans een kortere levensduur) in zo’n timecapsule doen, wat zouden de mensen over 100 jaar over ons teruglezen? Zouden ze deze vage levensbeschouwing zonder dogma en regels, deze individuele religie begrijpen?

Of leeft dan iedereen in een eigen heiligdom en Goeroe en coach van zichzelf? Goddank maak ik dat niet meer mee. De mensen die zich nu onderdompelen in spiritualiteit waarschijnlijk wel. Zij schijnen namelijk langer te leven.

Deze blog verscheen eerder op ikki.nl.