Een huis vinden is een voltijd baan

 
Voor mijn kleine afstudeerintermezzo was ik er al flink mee bezig: een fijn onderkomen vinden in de stad van mijn dromen, Rotterdam. Toen heb ik jullie al laten meegenieten. Met de belofte dat, als ik eenmaal de sleutel zou hebben, ik op zou houden met het zeveren over de huizenmarkt in de grote steden van Nederland.

Nu ‘heb’ ik een huisje in de Alexanderpolder. Eindelijk, want Meeuws wachtte wekenlang op de afwijzing van één of andere dienstdoende militair. Alle respect voor ‘onze jongens daar’, maar dit duurde wel erg lang. En het gaat allemaal nog langer duren dan verwacht, er moet namelijk flink wat verbouwd worden. En voor die verbouwing moet eerst een akkoord gehaald worden bij ING. Nu staan er wereldwijd zevenduizend banen op de tocht bij ING. Zul je net zien dat mijn mannetje of vrouwtje de laan uitgestuurd wordt, voor hij of zij akkoord heeft kunnen geven. 

Stiekem kijk ik daarom ook nog naar een koophuisje. Want mij hoor je niet klagen over dalende huizenprijzen. Als de waarde van je huis daalt, dan woon je er toch niet minder fijn om? Bovendien, zolang je je huis niet binnenkort verkoopt (ik ben al blij als ik ergens woon), heeft ‘de markt’ weer de tijd om bij te trekken. 

Ik kan wel al mijn centjes reserveren voor de inrichting want ik las laatst in de nrc.next dat het bon ton is om te wachten met trouwen tot na de recessie. Niet dat ik uberhaupt gevraagd ben. Het Centraal Bureau voor Statistiek voorspelt dat het aantal huwelijken de komende jaren terugloopt als gevolg van de recessie. So  much for ‘in voor- en tegenspoed’. 

Goed. Wordt dus vervolgd.

Geef een reactie