Een interview met de Telegraaf en de MarieClaire staan op stapel. Vorige maand stond ik in het FD. Marc was een beetje jaloers. Hij heeft, zoals hij dat zelf formuleerde, ‘nog nooit in een krant van enige importantie gestaan’. En nu stond ik met mijn ‘babyface’ in het FD. Nou is dat niet geheel waar, mijn portret was nergens te bekennen, maar jaloezie maakt niet zelden blind.

Nu weet ik dat hij niet zo zeer in de Telegraaf wil met zijn plofkop. Hij wil gewoon graag credits. En eerlijk is eerlijk: hij heeft me geïntroduceerd in de blogwereld.

En in het begin had ik ook niet zo door wat ik nou aan het doen was. Ik schreef over mijn vrienden (in retrospectief over generatie y) en mijn ervaringen met bijbaantjes, stages en bazen. Tot mijn huidige baas me vroeg ‘dit soort dingen’ ook voor zijn site op te noteren, had ik niet eens echt door dat mijn blogs gelezen werden. En toen ging het ineens heel snel. En streef ik hem binnenkort qua in-de-media voorbij. Ik kan hem dus niet meer met recht mijn idool noemen.

Wat nu? Een paar dagen geleden kwamen deze verlossende woorden tot me: als je vader idool-af is, kan hij nog steeds je vader zijn. En een vakgenoot. Meteen reageerde ik op een oproep van carrière glossy Quote. Als we uitgekozen worden, zullen we onder de noemer ‘Zo vader zo dochter’ eens uit de doeken doen wie Recruitmentmatters.nl en alles eromheen erft. Daarnaast een paginavullend portret van Marc en mij. Hij mag wel wat gaan afvallen…