Heel lang geleden leerde ik dat 50% van elke marketing gulden verspild werd. Maar dat je nooit wist om welke 50% het ging. Jawel, dat was in de tijd dan mannen nog mannen waren, en guldens nog guldens.
Gisteren leerde ik dat 17% van de werknemers als gevolg van de recessie langer bij hun werkgever blijven. Maar de titel: 1 op de 6 werknemers blijft door de crisis haar werkgever langer trouw is daarin wel een misleidende.
Want gaat het hier om trouw of om een noodzakelijk kwaad? Kan die ene werknemer geen andere baan vinden waardoor hij/zij gedwongen is langer te blijven? En wat betekent dat voor de motivatie en productiviteit?
Ik heb een donkerbruin vermoeden dat de kwaliteit en productiviteit van deze groep medewerkers lager zal liggen. En dat in een tijd dat werkgevers juist een extra beroep doen op alle medewerkers. Tenslotte moet iedereen een tandje bijzetten.
Oftewel, er is sprake van een double whammy. In plaats van meer met minder doen is er dus sprake van minder met meer doen. In tijden van tegenspoed. Een verkeerd soort van tweesnijdend zwaard dus.
Het vervelende is dat je net als met die 50% van de marketing gulden waarschijnlijk niet weet welke 17% van de medewerkers hun tijd uitzitten. Hoewel dat natuurlijk wel duidelijk zou moeten zijn. Want in deze gevallen is er dus sprake van een (duidelijk) lagere motivatie. En dat hoor je als werkgever wel te weten…
Marc Drees
says:@Raoul:
Natuurlijk hoor je dat als management te weten. Helaas is de praktijk dat zelfs als het management dat weet; het management daar verbluffend weinig aan doet. Hoewel dat juist de essentie van management is
Raoul van Heese
says:“Het vervelende is dat je net als met die 50% van de marketing gulden waarschijnlijk niet weet welke 17% van de medewerkers hun tijd uitzitten.”
Het management weet het doorgaans wel maar weigert ‘de juiste 17%’ te zien en in te grijpen. Hierbij spelen ook andere belangen; politiek (wie vormt er een bedreiging voor mijn loopbaan), economisch (wat kost de persoon en wat brengt hij binnen) en sociaal (in zijn vak een topper maar ‘past’ niet in de groep), een rol.
Gevolg de ‘verkeerde’ 17% wordt de deur uitgezet, de 17% die buiten de paden durven te komen en innovatief vermogen hebben. Degene die zich strak conformeren aan het doen en laten van het management en ‘meezeilen met de wind’ blijven zitten. Stil blijven zitten als de organisatie geschoren wordt is hier het motto.
Het kwaad is zelf erger, met de verkeerde 17% gedwongen gaan gelijktijdig op eigen initiatief de beste stuurlui er van door. Men gaat hier twee keer de boot in.