Rekent Nederland zich rijk, als het om werkloosheid gaat? Het lijkt er wel op. Nederland heeft op dit moment officieel 412.000 werklozen (gecorrigeerd voor het seizoen). Dit zijn mensen die actief zoeken naar een baan van meer dan 11 uur per week en per direct beschikbaar zijn.

Maar er zijn veel meer mensen die als werkzoekende kunnen worden aangemerkt, maar op basis van bovenstaande criteria niet als zodanig worden geteld. En dat zijn er zo’n 250.000!

Deze laatste groep valt in drie delen uiteen:

• Ontmoedigden (discouraged workers); werkzoekenden die de afgelopen 6 maanden meer niet hebben gezocht door gebrek aan resultaat in de voorgaande periode
• Werkzoekenden die de afgelopen 6 maanden wel hebben gezocht, maar de afgelopen vier weken niet
• Werkzoekenden die de afgelopen 6 maanden niet gezocht vanwege overige redenen

Tellen we deze 250.000 mensen bij ons werkloosheidspercentage dan 5,2% dan komen we ineens uit op 8,6% – 8,7%. Da’s andere koek!

Maar laat ik alleen de discouraged workers eens meetellen. Dit zijn mensen die het hebben opgegeven. Volgens het CBS zijn dat op dit moment zo’n 40.000 personen. Een aantal wat snel groeit als gevolg van de recessie:

CBS: Ontwikkeling aantal ontmoedigden, 2001 – 2009

Ik ga er vanuit dat het percentage ontmoedigden nog aanzienlijk zal groeien. En waarschijnlijk ook boven de piek in 2005 uit zal komen; toen het aantal rond de 55.000 stond.

Een klein deel van onze potentiele beroepsbevolking zit dus thuis zonder enige verwachting op werk in de (nabije) toekomst. Een groot deel van deze groep is laagopgeleid (25.000). Met de groei van onze informatiemaatschappij lijkt er voor deze groep ook daadwerkelijk weinig vooruitzicht op een baan.

Maar betekent het dat we ze daarom niet langer als werkloos hoeven te betitelen? Een vreemde redenering.