Van twee kanten – Anonieme personeelsadvertentie ja of nee?

Op speciaal verzoek van Marco Hendrikse laat ik vandaag mijn licht schijnen op de anonieme personeesladvertentie. Dat is dus een advertentie waarbij de werkgever of opdrachtgever niet wordt genoemd in de tekst. Om dat te kunnen begrijpen moet je eerst weten waarom dat gebeurt, voordat ik er mijn visie op geef.

Anonieme personeelsadvertenties worden doorgaans geplaatst door werving & selectiebureaus of executive searchbureaus om de volgende twee redenenen:

1. Als je als bureau de vacature niet exclusief hebt (je bent niet het enige bureau wat werft en de werkgever adverteert zelf ook), loop je natuurlijk het risico dat kandidaten via een concurrent op de opdracht solliciteren of direct bij de werkgever. Dan heb je je werk voor niets gedaan en ook nog eens advertentiekosten gemaakt.

2. Soms wil de opdrachtgever helemaal niet genoemd worden, omdat de vacature nog “geheim” is. De vacature wordt bijvoorbeeld nu nog bezet door een duur betaalde professional, waar men echter vanaf wil. Het slachtoffer is nog niet op de hoogte of heeft bedongen in de ontslagprocedure dat het nog niet publiek gemaakt mag worden dat hij/zij exit gaat. Ook komt het wel eens voor dat een bedrijf om strategsiche reden nog niet wil dat het bekend wordt dat er een vacature is. Men heeft bijvoorbeeld nog geen vestiging in een land en wil de concurrentie niet wakker maken. Of men heeft nu een distributeur en men wil direct gaan, maar pas nadat een geode lokale man is gevonden. Logisch, vanuit de werkgever gezien.

Maar heeft het zin? Laten we dat per geval analyseren.

Ad 1.:
Allereerst de niet-exclusieve opdracht. Het is een beetje flauw om te zeggen dat een bureau wel een flut bureau zal zijn met cowboys als het de opdracht niet exclusief  heeft en waarschijnlijk zonder medeweten van de werkgever aan het werven is. Uiteraard komt dat voor.  Maar ik zou zeggen: ken je pappenheimers.

Ik denk namelijk dat er een groot aantal bureaus zijn, die geen andere keuze hebben, omdat hun opdrahctgevers afdwingen dat ze zelf ook mogen adverteren en ook nog een ander bureau mogen laten meezoeken (misschien wel twee).  Als je dan op “no-cure-no-pay” basis werkt, moet je wel anoniem gaan, anders is het commerciële zelfmoord.

Als bureau moet je niet 100% op deze opdrachten drijven, anders kun je natuurlijk net zo goed naar het casino gaan.  Ook moet je je afvragen of je met klanten moet werken, die je zo weinig kans geven op succes en zo weinig partnership en commitment tonen. Probeer in ieder geval een exclusiviteit voor een bepaalde periode uit te onderhandelen. Dan kun je alsnog live mét naam.

Mijn advies als ze dat niet willen: laat de klant het eerst even zelf of met een (aantal) concurrent(en) proberen. Lukt het dan niet en komen ze bij je terug, dan heb je een veel betere positie. Lukt het ze wel, dan was je toegevoegde waarde al niet zo groot “to begin with”.

Voor de kandidaat zou ik willen zeggen: solliciteer in ieder geval niet op één vacature via meerdere kanalen. Dat komt niet heel erg intelligent over. Als je weet wie de werkgever is en die adverteert ook: ga direct. Ga anders met het bureau in zee wat vragen kan beantwoorden die ze alleen kunnen weten als ze er geweest zijn.  Denk aan : “Krijg ik een eigen kantoor of zit ik in een open ruimte”, of vergelijkbaar.

Ad 2.:
Wat te doen in het “geheime” geval? Ik denk dat het in een dergelijke situatie vaak een illusie is dat de – relevante – kandidaten het niet door hebben. Zeker als het gaat om functies in het primaire aandachtsveld van het bedrijf. De goeden met marktkennis weten zo te achterhalen om welk bedrijf het gaat of de advertentie moet wel heel erg vaag worden, maar dat zal je respons dan geen goed doen. Met een indirect staffunctie (HR, Finance, o.i.d.) zou je er nog anoniem mee weg kunnen komen.  

Overigens lijkt het me in dit soort gevoelige situaties veel slimmer om niet te adverteren, maar middels research op zoek te gaan naar relevante kandidaten via (sociale) netwerken. Is waarschijnlijk goedkoper, effectiever en ook minder risicovol.

En de kandidaat? Tsja, als je goed bent, weet je de werkgever uit te vissen. Gaat het om een indirecte functie, dan zou ik toch wel snel willen weten om welke partij het gaat en waarom ze anoniem adverteren. Zeg dat je eventueel een NDA (Non Disclosure Agreement) wilt tekenen. Voor jou is het namelijk altijd relevqnt om te weten waarom ze anoniem gaan, zeker als je voorganger wordt gewipt. Je wilt weten wat jouw afbreukrisico in die rol wordt.

Ben benieuwd naar jullie meningen en ervaringen met anoniem adverteren of het reageren daarop.

Voor onderwerpsuggesties in deze rubriek voor komende week kun je me mailen op baswestland@epeople.nl.

Laat een antwoord achter aan Bas Westland Reactie annuleren

4 Comments
  • Bas Westland
    says:

    @Marco: Wat het met het imago doet, kun je tussen de regels door lezen. Ik denk dat het bij een executive search bureau (geheime opdracht) eerder positief werkt (lekker geheimzinnig, zorgvuldig) op het imago van zowel het bureaus als de werkgever. Dat laatste indirect, want het “general public” zal niet de moeite doen uit te vinden welk bedrijf het is.

    Bij het andere type (niet exclusief), denk ik dat het bureau vaak als cowboy wordt gezien, wat, zoals ik al zei, lang niet altijd terecht is. Afhankelijk van de klant (onwetend of keiharde onderhandelaar) beïnvloedt dat wel mijn mening over die werkgever. In het eerste geval (onwetend) kan de werkgever er weinig aan doen, maar zal wellicht toch door de kandidaat als “hagelschieter” worden gezien (wat op het tweede type (keiharde onderhandelar) slaat). Dat roept ook bij de kandidaat op dat hij/zij weinig kans maakt.

    Beantwoord dat je vraag?

  • Marco Hendrikse
    says:

    Dank voor je visie Bas!

    Natuurlijk kun je als kandidaat vaak achterhalen om welk bedrijf het gaat. Maar wat doet anoniem adverteren met het imago van het betreffende bedrijf (de vacaturehouder)? Is daar nog iets meer over te zeggen? En wellicht ‘doet het’ ook nog iets voor het imago van de intermediair?