Een grote uitdaging binnen recruitment is het aangaan van relaties. Relaties met klanten maar ook zeker met kandidaten. Doordat je werkzaamheden aan de voorkant van het proces plaatsvinden en je inhoudelijke rol vervuld is als de overeenkomst tussen klant en kandidaat is getekend merk je vaak dat het voeden van de relatie minder makkelijk verloopt. En juist daar zit mijn inziens voor veel recruiters een grote valkuil.
Hoeveel verschillende klanten heb jij de afgelopen jaren gehad? Hoe zeker weet je dat de klant jou weer belt als ze een nieuwe medewerker zoeken? Zowel klant en kandidaat laten zich vaak door het moment beïnvloeden. Op het moment dat de klant gaat zoeken is het dus kunst om ’top of mind’ te zijn om er voor te zorgen dat een (nieuwe) concurrent er niet met jouw opdracht vandoor gaat. Waarschijnlijk komt dit ook door het ‘no cure no pay’ model. Voor de klant lijkt het dan bijna of het dan niet uitmaakt aan wie ze de opdracht geven, als het percentage maar marktcomfort is. Het resultaat moet toch positief zijn om te betalen. Gek toch? Het zou toch zo moeten zijn dat als je succesvol bent geweest bij een klant dat de klant jou belt als ze weer een medewerker zoeken? In de praktijk blijkt dit niet altijd zo te zijn.
Aan de kandidaat zijde merk ik nog weleens hetzelfde. Je hebt succesvol een kandidaat bemiddeld bij een klant en na verloop van tijd maakt de kandidaat de keuze om toch verder te gaan kijken. In plaats van dat ze jou te bellen zetten ze hun CV weer op monsterboard en worden ze door een nieuwe recruiter benaderd. Gek toch? Jij kent de kandidaat toch al? Is dat dan niet het minste dat je van hen mag verwachten? Jou als eerste de mogelijkheid bieden om je te bemiddelen?
Vorige week ging het nog een stapje verder. Ik maakte mee dat een kandidaat van mij de eerste periode na tevredenheid bij mijn klant had gewerkt. Met een leuke attentie, een glaasje champagne na de eerste week en meerdere contactmomenten in de eerste weken waren klant en kandidaat happy met de samenwerking. Tot op de dag dat de proeftijd zou verlopen en de klant mij belde: ‘vervelend nieuws, hij heeft vandaag zijn overeenkomst opgezegd!’ Wat? Hoe kan dat nou? Vorige week hadden we elkaar nog gesproken en gaf hij aan dat hij het erg naar zijn zin had!? Behoorlijk teleurgesteld deed ik verhaal bij de kandidaat die mij meldde: ‘Ik vond het meer iets tussen het bedrijf en mijzelf dan dat ik vond dat ik het jou moest bellen.’
Goed en hier gaat het dus om. Hoe zorg je nu dat zowel je klant als je kandidaat hetzelfde idee hebben van een goede relatie. Hoe zorg je nu dat je dienstverlening in de perceptie van je klant en kandidaat niet ophoudt bij de handtekening onder het contract en dat je als bemiddelaar wilt blijven fungeren tijdens het proces. Is het dan echt niet zo logisch als dat het voor mij voelt?
Het oprecht interesse tonen in je klant en kandidaat is voor een normale gang van zaken. Een succesbeleving door een taart, inspirerend boek of flesje bubbels geeft beide partijen een goed gevoel. En toch is dat nog niet voldoende om de relatie meer diepgang en duurzamer te maken. Met regelmaat contact houden, langs gaan bij je klant en evaluatie gesprekken voeren horen daar ook zeker bij. Maar wie weet is er nog meer nodig. Ik ben dan ook benieuwd hoe anderen dat doen.
Hoe zorg jij dat jij je relaties duurzaam en effectief blijft voeden?