Het is fascinerend te merken dat de economie voor werknemers altijd een rede is om te bewegen. In goede economische tijden denken werknemers het goud ergens anders te kunnen vinden, in stabiele tijdens is er minder angst om zich te verplaatsen en in economische onrustige tijden verplaatst men zich horizontaal omdat men denkt dat dat werkt (55% van de huidige werknemers overweegt op dit moment een carriereswitch, bron: jobbird). Dit laatste overigens zonder echt verantwoordelijkheid te nemen voor de verandering.Het blijft mij verbazen dat er voor veel werknemers zo’n groot gat blijft zit tussen droom en daad (zie ook het boek Jan Peter Cruiming). Dromen kunnen we met z’n allen enorm goed. Dromen over grote auto’s, eigen baas zijn, successen creeren, veel geld verdienen en floreren in de media. Maar de daad die daar voor geleverd moet worden blijkt erg lastig. Is het de naïviteit van een gemiddeld mens dat een Richard Branson, Steve Jobs of Bill Gates geboren zijn om succesvol te worden? Realiseren de meesten zich dan niet dat ook zij begonnen zijn met vallen en opstaan en het maken van heel veel uren?
Op dit laatste heb ik nog geen antwoord. Naiviteit laat ons immers ook dromen. En dromen vinden we zo heerlijk. In dromen verlangen we naar iets wat we niet hebben en hoeven eigenlijk niets te doen om daar te komen. Puur de oogjes dicht, warm onder de wol en de film begint te draaien. In die dromen gaat alles vanzelf: alle activiteiten om succesvol te worden verlopen soepel. Je collega’s zijn je beste maten, sales komt je aanwaaien, je baas is een toffe peer en al snel groei je binnen de organisatie door naar directieniveau. Top top top.
Nu de realiteit. In real life moet je ineens werken, werken om ergens te komen. Je baas loopt te zeuren dat je cijfers achterblijven, je dagen zijn lang omdat je uur in uur uit NEE krijgt op acquisitie en je collega’s zie je als slaafapen omdat ze dansen naar de pijpen van je salesmanager. En je weet zeker dat het niet aan jou ligt. Je krijgt in je huidige functie gewoon geen carriere mogelijkheden. Je doet toch al twee jaar je best? Dan moet een carriere groeiplan er toch wel inzitten?
Precies, en daar gaan we dan. Werknemer gaat opzoek naar een nieuwe werkomgeving om zijn geluk ergens anders te beproefen. Hij/zij is vooral kritisch op de activiteiten die hij bij een andere werkgever moet gaan doen. Nee, niet te veel cold calling alsjeblieft en vooral een sociale salesmanager die me vrij laat. Een kleine, startende organisatie wordt gevonden, de horizontale carriereswitch wordt gemaakt en werknemer is een half jaar blij met zijn nieuwe baan. Dan begint het opnieuw te knagen: ‘Het is allemaal wel erg amateuristisch hier hoor, geen marketingbudget of fatsoenlijke presentatie op de beurs. Dat was bij mijn vorige baan wel beter geregeld. Ik weet niet of ik hier nog wel bij wil horen. En opnieuw wordt er een switch gemaakt’.
Dit proces noem ik het horizontaal verplaatsen van je carriere. Je komt geen stap verder en je neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor je eigen acteren. Want om in plaats van een horizontale move een verticale te maken is er maar 1 ding nodig: mond houden en hard werken. Niemand is ooit succes geworden door een minimale investering van uren. Op nummer 1 van de meest succesvolle mensen in de wereld staat: succes is het maken van uren. Minimaal 10.000 uren om je vak uit te oefenen. En dat betekent ook doorpakken. Als je een echte droom hebt ga je daar voor. Weet je jezelf elke dag weer te motiveren om op je werk het maximale uit je dag te halen en zie je in elke NEE een mogelijkheid om dichterbij de JA te komen. Je maakt gebruik van je hulpbronnen en dat is ook je salesmanager. Je salesmanager die ook maar 1 doel heeft: met jou zijn doelen halen!
Wil je deze verantwoordelijkheid niet dragen? Prima, lekker niet doen. Maar de horizontale verplaatsing zal je dan ook niet omhoog brengen. Het gaat om samen doen, co-creatie door talenten te benutten en hard te werken.
Is jouw droom echt de moeite waard?