Wauw, een meerderheid van de Britten gelooft niet dat een vrouw moet werken, die hoort gewoon thuis te zitten. Dacht in de ’90er jaren nog 51% van de mannen en 50% van de vrouwen dat het familieleven, niet zou lijden onder een werkende vrouw, di dat nu nog 46% van de vrouwen en 42% van de mannen.

Maar ik begrijp het wel, want sinds ik iets meer first hand inzicht heb in de Britse arbeidsethos merk ik dat er wel hele grote, fundamentele, verschillen zijn met de Nederlandse.

Om een voorbeeld te geven: recent moest ik enkele afspraken afzeggen omdat mij zakenpartner belangrijke zaken had te regelen op het thuisfront. Elke afspraak die ik afzegde kreeg de reactie: natuurlijk, familie gaat voor!

Toen ik dit in Engeland vertelde hadden die zoiets van: huh, je hebt afspraken afgezegd wegens privé issues? Dat hoef je hier niet meer terug te komen bij je klanten als je dat doet hoor. Privé hoor je thuis achter te laten.

Daarnaast is het part-time werken, dat ook voor mannen steeds normaler wordt, natuurlijk ook een belangrijke bijdrage in Nederland voor de werk-privé balans en de arbeidsparticipatie van vrouwen. Grappig genoeg zijn er weinig plekken in het buitenland waar dit kan, ook in België (je kan toch geen management positie in minder dan 5 dagen vervullen, geen serieuze tenminste) zie je al grote cultuurverschillen.

Ondertussen klagen wij Nederlanders natuurlijk vrolijk verder over wat er allemaal nog niet kan en dat het nog verre van perfect is. En dat is het natuurlijk ook (naast het feit dat klagen toch wel onze nationale verbinding is geworden). Maar ik zie hier toch hoe wij op bepaalde gebieden voorop lopen in Europa en daar ben ik trots op. Trots omdat we ook nog steeds een hele sterke concurrentiepositie hebben, ik denk mede door het part-time werken en de goede werk-privé balans. Want in alle eerlijkheid, er is niet zoveel wat je doet in 5 dagen wat je niet ook in 4 kan doen. En als je er maar 3 voor hebt lukt dat vaak ook.