Ik ben een vrouw van de wereld. Ik flaneer over de Marten Meesweg, langs het Ernst&Young gebouw, richting nummer 35, waar PCM gevestigd is. Ik bevind me tussen intelligente mensen. Hier is waar alles gebeurt; hier wordt bepaald wat de rest van Nederland leest. Hier… draagt iemand een ordinaire streep-polo?

Enigszins uit het veld geslagen, maar nog steeds goed ge-baret maak ik mijn entree. Al snel blijken meer van mijn verwachtingen niet te kloppen. Ik verwachtte ongeïnteresseerde collega’s die elkaar liever bellen dan persoonlijk aanspreken, al bevinden ze zich in dezelfde piepkleine redactieruimte. Niets van dit alles, er hangt een gemoedelijke sfeer en er worden woorden gebruikt als ‘poppedijn’ en ‘aanpiemelen’. Overal hangen foto’s en handgeschreven briefjes. Als ik tegen iedere collega die me koffie aanbiedt ‘ja’ zou zeggen, zou ik na drie dagen nog stuiteren van de cafeïne.

Kortom, ik voel me hier thuis en toch nog steeds een vrouw van de wereld.