Recruitend Nederland is in rep en roer, want er staat iets belangrijks voor de deur: de verkiezing van de Meest Invloedrijke Recruiter (MIR). Iedereen kan een stem uitbrengen op één van veertien genomineerde recruiters, ondergebracht in vier categorieën. Ruim de helft – acht stuks – bevindt zich in de categorie ‘Corporate’, de categorie ‘Agency’ is drie kandidaten groot, ‘Interim’ telt er twee en welgeteld één recruiter heeft het tot een nominatie in de categorie ‘Talent’ weten te schoppen. Je vraagt je bij dat laatste af hoe dat kan. Is er geen recruitmenttalent in dit land? Of heeft het iets te maken met het begrip zelf, dat immers nergens over gaat? Misschien kunnen de organisatoren deze persoon op de valreep nog onderbrengen bij een andere categorie, want de competitie is op deze manier wel heel schamel. Het is mij verder ook nog niet helemaal duidelijk of er straks vier winnaars in elke categorie zijn of één winnaar overall – het nut van de categorieën is in dat geval twijfelachtig – maar yeah, er is weer een hoop reuring en let’s party.

Echt nieuw is zo’n verkiezing trouwens niet. In 2009 was er de verkiezing van de ‘meest invloedrijke vakgenoot’. 25 AMC’ers en recruiters haalden de shortlist en verder zal ik over deze verkiezing niet teveel (meer) zeggen. Daarnaast hadden we de jaarlijkse verkiezing van de Recruiter van het Jaar (RvhJ). Tot 2010 zette Recruiters United een recruiter in het zonnetje die een topprestatie had geleverd. In 2010 verscheen echter de volgende boodschap:

“(Er is) (wellicht tijdelijk) een verkiezingsmoeheid waar te nemen in de recruitmentmarkt. Daarom hebben we besloten de verkiezing Recruiter van het Jaar een tijd stop te zetten. Wellicht ontstaat er weer een keer nieuwe energie voor een dergelijke feestelijke manier van ‘spotlights’ op een vakgenoot die het verschil maakt. Maar misschien vinden we nieuwe manieren om die spotlights te richten op een veel breder aantal vakgenoten en de leuke verhalen daarmee boven water te halen.”

De verkiezingsmoeheid heeft niet zo heel lang geduurd, want al in 2011 dook de ‘MIR’ op. De tijd zal leren of deze verkiezing valt onder ‘nieuwe manieren’, maar ik ben er niet van overtuigd dat de uiteindelijke winnaar iemand zal zijn die ‘het verschil maakt’. Een belangrijke overweging bij het stopzetten van de RvhJ was namelijk óók de conclusie dat de meest aansprekende prestaties doorgaans niet door individuen, maar door meerdere personen worden geleverd. Een conclusie waar ik me in kon vinden, zelfs al kostte me het m’n lidmaatschap van de jury.

MIR of MPR

Van ‘de spotlights op een breder aantal vakgenoten richten’ is echter geen sprake. Er lijkt ook niet veel aandacht te zijn voor de prestaties die tot de nominatie hebben geleid of straks tot de ‘verkiezing’. Geen toelichting, geen portfolio, zelfs geen ‘leuk verhaal’, slechts een link naar het LinkedIn-profiel. En niemand hoeft verantwoording af te leggen over zijn of haar stem op één van de veertien deelnemers. Stemmen gebeurt in overgrote meerderheid anoniem en voor zover stemmen niet anoniem zijn, zijn ze voor een groot deel afkomstig uit dezelfde organisatie als de genomineerde. Bij deze verkiezing gaat dus niet degene winnen die echt iets moois heeft gedaan, maar degene die het beste zijn of haar netwerk heeft weten te mobiliseren. Of de meeste sympathie heeft opgewekt op Twitter. Ik stel daarom voor om de titel te veranderen in MPR (Meest Populaire Recruiter) in plaats van Meest Invloedrijke Recruiter, want zonder inhoudelijke, vakmatige beoordeling van concrete resultaten is ‘invloed’ een lege huls en het hele gebeuren niks meer dan een Miss-verkiezing.

Gimmick-gehalte

Op zichzelf is dat helemaal niet erg – ieder z’n feestje – en ik gun alle deelnemers de titel. Maar het zal niet erg bijdragen aan de professionalisering van het ‘vak’; het versterkt hooguit het bestaande beeld van recruitment als oppervlakkige bezigheid. Nooit meer klagen dus dat recruitment niet (voldoende) serieus wordt genomen; dat kan niet als je jezelf al niet eens serieus neemt. Het incestueuze karakter van het festijn doet bovendien niets voor de zo noodzakelijke integratie van recruitment binnen organisaties. Er worden zulke mooie, vernieuwende en goeie dingen gedaan in arbeidsmarktcommunicatie, employer branding (ja, ook daar) en in recruitment, maar ze sneeuwen onder in het hoge gimmick-gehalte van een evenement als dit, dat via al die sociale media tot ongekende proporties wordt opgeblazen.

Is er gelegenheid om het vak, c.q. het onderwerp eens serieus op de agenda te zetten, laten we die gelegenheid lopen. Dat noem ik nou een gemiste kans.

Wie zich hierdoor niet uit het veld laat slaan, kan nog net stemmen. Morgen, donderdag 9 januari 2014 om middernacht, sluit de stembus.