Binnen arbeidsmarktcommunicatie is ‘authentiek’ vaak code voor gelikt, veilig en onherkenbaar. We roepen allemaal dat we “persoonlijk” en “echt” willen zijn, maar ondertussen is het werkgeversmerk een gelikt marketingverhaaltje met stockfoto’s van blije mensen en een tone-of-voice die op z’n best veilig en op z’n slechtst volledig onherkenbaar is. Waarom? Omdat we lui zijn, of bang. Of beide!

Laksheid: want moeilijk

Er is altijd wel een smoes. “We hadden geen tijd om medewerkers te interviewen.” Of: “Ja maar dat moeten we nog afstemmen met communicatie.” Zucht. Ondertussen plakken we vrolijk een staged quote van een collega op een achtergrond met wat kleurvlekken en noemen dat dan storytelling. Past in onze huisstijl, dus is goed.

Angst: stel je voor dat mensen iets vinden

De allergrootste vijand van authenticiteit is niet gebrek aan inspiratie, maar angst. Angst om mensen af te stoten. Angst dat iemand iets leest en denkt: “Wow, die organisatie is echt niks voor mij.” Maar spoiler alert: DAT IS PRECIES HET PUNT. Als iedereen zich aangesproken voelt door je boodschap, spreekt het dus niemand echt aan. En dat weet je. Maar je durft niet.

Het probleem: je doelgroep prikt erdoorheen

Kandidaten zijn niet gek. Die lezen door je gladgestreken vacatureteksten heen. Die zien wanneer een testimonial is ingefluisterd. En die merken wanneer je content meer over jezelf gaat dan over hen. Ze weten wanneer het nep is. Ik vermoed zelfs, dat als ze het niet weten, ze het wel voelen.
Het resultaat? Je trekt de verkeerde mensen aan. Of erger: je trekt helemaal niemand aan. En dat allemaal omdat je bang was om een beetje kleur te bekennen.

De oplossing? Simpel. Wees eerlijk.

Dat betekent dus ook: durf ongemakkelijke dingen te zeggen. Laat medewerkers aan het woord zonder hun verhaal eerst door 4 redactierondes te halen. Zeg wat je wel bent en vooral ook wat je niet bent. Laat zien waar je faalt, niet alleen waar je shinet (is dit inmiddels al een woord?).
Authentiek zijn betekent keuzes maken. Lef tonen. Durven zeggen: dit zijn wij, met al onze eigenaardigheden en ja, ook met onze fouten. Maar dat kan natuurlijk niet in die fijne, corporate-correcte tone of voice die door 36 afdelingen goedgekeurd is. Daar hebben we het liefst zinnen als: “Wij geloven in de kracht van samen.” Klinkt prachtig. Betekent niks.
Wat je wel kunt doen? Je afvragen: is dit echt wat we willen zeggen? Is dit hoe we zelf ook praten? Of zijn we gewoon aan het bullshitten omdat “persoonlijk” in de briefing stond?

Authenticiteit is geen campagne. Het is geen tone of voice. Het is wat er overblijft als je ophoudt met mooier maken dan het is. En als je dat durft, dan pas wordt arbeidsmarktcommunicatie interessant. En effectief. Maar goed, dat vergt lef.