Vandaag verscheen er een artikel in het Financieele Dagblad (FD) met de titel Juristen zien dat privacywetgeving wordt misbruikt. Met in het achterhoofd het grootschalige en groeiende (denk disposition data) misbruik van persoonsgegevens zette ik met een blij gemoed mijn leesbril op. Om vervolgens al door de tweede zin van artikel als een plumpudding ineen te zijgen:

Verzoek om inzicht in persoonsgegevens zou steeds vaker worden ingezet als verdienmodel

Krijg nou tandjes!? Alsof de Digital Omnibus nog niet voldoende schade lijkt aan te gaan brengen aan de privacywetgeving… We gaan data subjects (a.k.a. data slaven) een beetje bashen. Want die arme, arme webwinkels krijgen “steeds vaker”:

een verzoek [van een consument] om inzicht te krijgen in de persoonsgegevens die worden gebruikt en het doel waarmee dat gebeurt.

Mondige consumenten, daar moeten we er juist meer van hebben. Maar niet volgens het FD. Die arme, arme webshops worden overladen met verzoeken waardoor ze er niet tijdig op kunnen reageren en dan moeten die arme schapen ook nog eens een boete betalen. Hoor je de aanpassing aan de AVG al aankomen? Ik hoor het in ieder geval wel. En ik heb nog nooit zoiets onzinnigs gehoord.

Laten we eens voorstellen dat er iemand met een functionerende prefrontale lob werkt bij zo’n webshop. En dat die persoon weet dat consumenten (data subjects/data slaves) deze opvraag van hun gegevens kunnen doen. Dan zegt die persoon: “Laten we een procesje definiëren waarmee we het systeem automatisch een antwoord laten uitspugen. We hoeven dat procesje nu niet eens te bouwen, maar als we regelmatiger deze vraag gaan krijgen, dan gooien we het wel in de eerstvolgene sprint (agile…).”

Maar nee, volgens de journalist van het FD zijn webshops en andere bedrijven het slachtoffer van inhalige consumenten (data subjects/data slaven). Er zullen ongetwijfeld inhalige consumenten zijn en daar kan ik niets goeds over zeggen. Maar met het implementeren van de in de vorige alinea beschreven (vanzelfsprekende) oplossing is er niets aan de hand.

Er worden meerdere juristen opgevoerd die steeds meer misbruik signaleren. Maar hoeveel is “meer”. Het artikel maakt het allemaal niet duidelijk. Lekker stemming maken zonder kwantiteiten te noemen. Fantastisch! Een echte kwaliteitskrant waardig…

Waar ik wel om heb moeten lachen, is de volgende uitspraak in het artikel van een advocaat:

Organisaties worden overvallen door een dagvaarding en kiezen er vaak voor om te schikken. Dat doen ze om eigen advocaatkosten en resources te sparen, maar ook om uit het vizier van de Autoriteit Persoonsgegevens te blijven.

Hilarisch, AP als een wakkere toezichthouder opvoeren. Je moet het maar verzinnen.