In de Financial Times van maandag zat een aparte bijlage over de MBA scholen. Zoals elk jaar doet het FT een onderzoek naar de allerbeste en dit jaar waren er een paar bijzondere resultaten. Zo staat de London Business School voor het eerst op nummer 1 (tot nu toe was dat altijd Wharton of Harvard) en is er voor het eerst een Aziatische MBA in de top 10 gekomen. Maar er is meer, want onderdeel van het MBA gebeuren is o.a. natuurlijk de recruitment die er achteraan komt.

Recessie is normaal een tijd waarin MBA’s grif worden afgenomen. En dan bedoel ik niet de halve part-time MBA’s, maar de volledige Amerikaanse 2 jaar studie programma’s (of in Europa 1 jarige programma’s). Het echte werk zeg maar. Het was namelijk de ideale plek om een recessie uit te zitten, in de schoolbanken. Als het dan weer aantrok kwam je er zoveel beter uit en zo’n MBA wordt, zeker in Angelsaksische landen, erg gewaardeerd.

Dit brengt uiteraard een zeer interessant punt naar voren. Want het is dus niet de werkgever, maar gewoon de individu die de tienduizenden euros of dollars (tussen de 30k en 160k voor een 2 jarig programma) collegegeld ophoest terwijl hij of zij geen baan heeft daarnaast. Hoezo sparen en investeren Amerikanen niet? Daar kan je misschien nog iets van leren als Nederlander. Hoewel wij natuurlijk niet gewend zijn te betalen voor onze opleidingen, dus zou een goed opleidingsfonds misschien geen slecht idee zijn. Een soort spaarloon (levensloop) dat je voor opleiding apart zet, waar de staat misschien iets aan toevoegd, waar je tijdens een recessie een keer 2 jaar full time een MBA van kan gaan doen.Een concept waar we eens naar zouden moeten kijken.

Maar hoe zit het nu met de MBA’s? Nou, als eerste vallen de inschrijvingen tegen. Dat komt door twee dingen. Ten eerste is veel van het spaargeld verdampt door de crisis. Het is harder gegaan dan ooit. Daarnaast stelt men dat men in de US niet zeker weet of de crisis over 2 jaar wel over is (dat is de duur van een MBA en normaal past dat perfect). Dus is men nog afwachtend.

De recruitment activiteiten worden deels terug geschoeft, vooral de financiële instellingen die altijd aan de deuren stonden te kloppen werven nu natuurlijk minder. Daarentegen is het nog lang niet opgedroogt en zijn vooral industriële partijen nog op zoek naar talent.

Wel is het van groot belang dat de werknemer flexibel is in waar hij terecht wil komen, stelt de FT. Internationaal zijn er veel verschillen en per sé in New York of London willen werken limiteert je heel erg.