Soms komen er opeens dingen bij elkaar. Een post over tieners die en masse de openbare tijdlijn van Facebook verlaten en overstappen naar besloten groepen (klopt, mijn oudste zit in een groep ‘Duits voor klas 6’). Of naar de messenger apps zoals WhatsApp (ook dat kan ik bevestigen, hier in huis klinkt soms zo onophoudelijk het ‘prrr prrr – prrr prrr’ van wéér een binnenkomend bericht dat ik roep: “Zet dat ding op stil!”). Er plopt een uitnodiging voor een bijeenkomst over privacy in de mailbox, gekoppeld aan een scan waarmee ik heb kunnen uitrekenen dat mijn ‘privacypijngrens’ op 62% ligt (wat de pubers hier in huis dan weer geen moer interesseert). Er is een initiatief voor een ‘netwerk’ waar maar duizend mensen lid van mogen worden (tegen betaling). In de slipstream van de Tegenlicht-uitzending over de ‘waarde’ van onze data – niet in de hippe betekenis van ‘value without money’, maar op basis van harde dollars en euro’s – biedt Time ons de gelegenheid om uit te rekenen hoeveel Twitter eigenlijk voor een account zou moeten betalen (het is niet bekend hoe ik die paar honderd dollar kan incasseren). Je zou kunnen zeggen dat we eindelijk omzichtiger beginnen te worden met onze ‘data’. En mocht dat inderdaad zo zijn, dan roept dat geheel ‘nieuwe uitdagingen’ op voor recruiters, zoals Michel Rijnders correct concludeert: “Geen profielen om te doorzoeken met aggregated search, geen kandidaten te bereiken via ‘Pages’ en (…) geen mensen te bereiken via advertenties”. Misschien is dat er straks allemaal niet meer. Hoe erg is dat?

(meer…)

Soms komen er opeens dingen bij elkaar. Een post over tieners die en masse de openbare tijdlijn van Facebook verlaten en overstappen naar besloten groepen (klopt, mijn oudste zit in een groep ‘Duits voor klas 6’). Of naar de messenger apps zoals WhatsApp (ook dat kan ik bevestigen, hier in huis klinkt soms zo onophoudelijk het ‘prrr prrr – prrr prrr’ van wéér een binnenkomend bericht dat ik roep: “Zet dat ding op stil!”). Er plopt een uitnodiging voor een bijeenkomst over privacy in de mailbox, gekoppeld aan een scan waarmee ik heb kunnen uitrekenen dat mijn ‘privacypijngrens’ op 62% ligt (wat de pubers hier in huis dan weer geen moer interesseert). Er is een initiatief voor een ‘netwerk’ waar maar duizend mensen lid van mogen worden (tegen betaling). In de slipstream van de Tegenlicht-uitzending over de ‘waarde’ van onze data – niet in de hippe betekenis van ‘value without money’, maar op basis van harde dollars en euro’s – biedt Time ons de gelegenheid om uit te rekenen hoeveel Twitter eigenlijk voor een account zou moeten betalen (het is niet bekend hoe ik die paar honderd dollar kan incasseren). Je zou kunnen zeggen dat we eindelijk omzichtiger beginnen te worden met onze ‘data’. En mocht dat inderdaad zo zijn, dan roept dat geheel ‘nieuwe uitdagingen’ op voor recruiters, zoals Michel Rijnders correct concludeert: “Geen profielen om te doorzoeken met aggregated search, geen kandidaten te bereiken via ‘Pages’ en (…) geen mensen te bereiken via advertenties”. Misschien is dat er straks allemaal niet meer. Hoe erg is dat?

(meer…)