Marc Drees Er zijn van die momenten dat je alle zenuwuiteinden in je hele lijf tegelijkertijd voelt; de zogenaamde fight or flight momenten. Je leven flitst aan je voorbij en je prevelt nauwelijks hoorbaar “morituri te salutant”. Zo’n moment beleefde ik op een druilerige zaterdagmorgen toen ik na uren online prutsen met de Belastingdienst wilde uitloggen. Het volgende moment zat ik naar deze boodschap te kijken:
Marc Drees Sinds 2008 is het aantal faillissementen spectaculair gegroeid. Waar over heel 2008 nog sprake was van een gemiddelde van 571 faillissementen per maand is dat gemiddelde ondertussen gegroeid tot 1.020. Een toename van maar liefst 39%. En deze trendlijn loopt nog altijd op:
Aantal faillissementen, per maand en op basis van 12-maands voortschrijdend gemiddelde, januari 2008 – augustus 2013. Bron: CBS
Nou is het makkelijk om de recessie als belangrijkste oorzaak van deze enorme toename aan te wijzen, maar is dat wel zo? Ik zou namelijk wel eens willen weten hoeveel van die extra faillissementen veroorzaakt worden door de Belastingdienst in haar rol van preferente schuldeiser. En in hoeverre daarmee de recessie juist in stand wordt gehouden. Tijd voor enige uitleg.
Wilbert Geijtenbeek 
Randstad heeft de strijd om de Belastingdienst-tender hard gespeeld. Het bedrijf spande enkele maanden geleden een kort geding tegen de Belastingdienst aan om zijn concurrenten buitenspel te zetten. Die concurrenten zijn Manpower en StudentenWerk, die een gezamenlijke offerte bij de Belastingdienst hadden ingediend en in eerste instantie de aanbesteding gegund kregen. Dat bevestigt een woordvoerder van de Belastingdienst tegen RecruitmentMatters.
Nadat de advocaten van Randstad hun rechtszaak tegen de Belastingdienst aanspanden, besloot die in overleg met de landsadvocaat het recht op levering van luttele duizenden flexkrachten (en EUR 80 miljoen aan uitzendomzet) alsnog aan Randstad te gunnen.
De reden? De offerte van Manpower en StudentenWerk zou ‘niet aan de eisen van de Belastingdienst’ voldoen, zo stelt een woordvoerder van de dienst. Let wel: het gaat hier om de ‘kwaliteitseisen’. Het vermoeden – dat Randstad-topman Ben Noteboom eerder al debiteerde – is dat Manpower met zijn gebrekkige ‘verlieslatende’ offerte wel degelijk aan de tariefseisen voldeed.
Het gevolg is duidelijk: Randstad Nederland weet zijn (niet 60, niet 70, maar volgens een Randstad-woordvoerder zelfs) EUR 80 miljoen aan omzet bij de fiscus te behouden. De Belastingdienst doet de komende drie jaar zaken met een ‘unpreferred supplier’. En Manpower slaat een flater.
En dat laatste is niet voor het eerst…
