Na meer dan een week vakantie in Zuid-Italie zit ik voor het eerst weer eens voor mijn laptop. Aan de plastic tafel op het terras van een Eurocamp caravan, om 11 uur ’s avonds, met een glas wijn en redelijk wat muggen (zanzare in het Italiaans).

Ik had me voorgenomen tijdens mijn vakantie met regelmaat te bloggen, maar op de een of andere manier zorgt de Mezzogiorno ervoor dat je vrijwel direct een totaal ander levensritme aanneemt. Ik ga nu al meer dan 15 jaar naar Italie; beroepsmatig en als vakantiebestemming.

Beroepsmatig heb ik mij altijd mateloos geirriteerd aan de zinloosheid van afspraken in Italie. Op afgesproken tijden is iedereen aanwezig, met uitzondering van de Italianen. En als ze na een half uur op komen dagen hebben ze niet zelden gelijktijdig een andere afspraak, een paar kamers verder!

Maar laat ik ter verdediging meteen melden: Italianen weten hoe het leven geleefd moet worden. En ik geniet er met volle teugen van; tijdens vakanties wel te verstaan. Het klimaat, de cultuur, het voedsel, de wijn, en natuurlijk de Italiaanse mentaliteit; daar kan de Franse slag nog een puntje aan zuigen. Ik ben er gek op.

En dankzij de amoreuze escapades van een van mijn dochters hebben wij een aantal langdurige vriendschappen met Italiaanse ouders opgebouwd. Hoewel de knapen allang uit het straatbeeld zijn verdwenen komen wij nog regelmatig bij de ouders over de vloer.

En zo leer je de Italiaanse manier van leven veel  beter kennen. Als een gevolg daarvan zou het me verbazen als in Zuid-Italie ook maar 1 vacature wordt gepubliceerd; in de krant en/of op Internet. Want hier bestaat alles uit netwerken. Mijn referentie: Mario, een goede vriend en volgens welingelichte bronnen de tweelingbroer van Danny de Vito.

Mario heeft voor alles een vertrouwd adres; olijfolie, mozzarella, wijn, gebak, vlees, etc. En omdat Mario de electriciteit bij de tandarts heeft aangelegd wordt het gebit van zijn kinderen gratis onderhouden door diezelfde tandarts. En moet er een baan voor de zoon of dochter van een vriend gevonden worden dan zijn een paar telefoontjes vaak genoeg.

En Mario is niet uniek. Zuid-Italie bestaat volgens mij volledig uit netwerken. En dan bedoel ik geen online surrogaat als LinkedIn of Xing. Nee, echte netwerken, bestaande uit mensen van vlees en bloed. Die regelmatig bij elkaar over de vloer komen, voor een bel’cafe, een limoncella of gewoon een goed gesprek. Overigens dient een goed gesprek ook altijd over eten te gaan… Maar vrijwel alle zaken worden gedaan tijdens dit soort gesprekken. Van mens tot mens. Mooi. Heel mooi eigenlijk. Alleen, je wordt er zo verdomde dik van!

Er is hier een les te leren. Zuid-Italie laat zien dat netwerken (markten) inderdaad conversaties zijn. En daar hebben ze geen Cluetrain Manifesto voor nodig gehad. Ze zijn gewoon nooit gestopt mens te zijn. En daar kan geen online toepassing tegenop.