Mijn vader introduceerde me enkele blogs terug al trots als lid van de gen-y generatie. Toen ik hem vroeg wat hij daar precies mee bedoelde, zei hij het volgende: die jongeren van 20 tot 25 jaar die altijd connected en bovendien behoorlijk arrogant zijn en die regelmatig en zonder scrupules van werkgever wisselen.

Ik herken me hier natuurlijk helemaal niet in. Dat zal wel een irritant trekje van de generatie zijn. Goed, ik ben 21, altijd op MSN dan wel Hyves (maar altijd met de status op afwezig) en zeker niet onzeker. Wat ik overigens niet van een vreemde heb.

Een gebrek aan loyaliteit kenmerkt mij echter niet. Voor mijn huidige baan heb ik vijf jaar met zorg en toewijding in een supermarkt gewerkt. Voor de beste baas ooit, daarover later meer. Nu werk ik alweer een half jaar meer dan 22 uur in de week in een lingeriezaak voor een hongerloon. Zelfs als dat betekend dat ik een bloedhete zaak moet openen en afsluiten, met alle verantwoordelijkheden van dien. En ook als er nog steeds ‘hulpkracht 3-12′ uur op mijn contract staat.

Ik maak ruim driemaal de uren die veel van mijn leefstijdsgenoten draaien en ben nooit te beroerd hier en daar in te springen. Ook niet als ik dan niet continue kan ‘chatten’, ‘hyven’ of ‘myspacen’. Ik kan veel hebben van mijn werkgeefster en ga met pijn in mijn hart op vakantie. Of is dat omdat ik nu de nieuwe collectie misloop?