Over negen maanden ben ik, als de kunsten mij gunstig gezind zijn, klaar met mijn studie Grafische vormgeving. Het wordt dus zo langzamerhand tijd om over de toekomst na te denken.

Ik weet in ieder geval zeker wat ik niet wil. Een vriendin van mij studeert accountancy. Eigenlijk zegt dat al genoeg maar ik zal het verhaal uitdiepen. Ik heb haar leren kennen op de kunstacademie, waar ze me na anderhalf jaar alleen liet tussen de getiktelingen. Ze zit intern bij KPMG en heeft nog zeven jaar studie te gaan. Daarna zal ze doorwerken bij dezelfde zaak. Volgend jaar juli is ze getrouwd en dan gaat ze aan de kinders. Ik moet er niet aan denken. Net zo min als ik eraan moet denken dat ik mijn ouders of hun leeftijdsgenoten achterna ga en leef om te werken. Ik wil werken om in mijn levensstandaard te voorzien, ja. Voor mij geen negen-tot-vijf, om vervolgens krap twee weken in een all-inclusive in Turkije me ongans te eten en meer overspannen dan ooit en met het maagzuur tot aan mijn huig terug te keren naar de werkvloer.

Ik zie mezelf meer als een bohemiene. Ik zal mijn gedroomde toekomstbeeld(en) schetsen. Ik wil emigreren, naar Italie. Daar wil ik in het hoogseizoen werken, siesta houden, koken en een boek schrijven. Ik wil bij de Italiaanse ELLE werken. Ik wil daar de Hunkemoller franchisen. Om dat te kunnen doen moet ik wel vriendjes worden met de Camorra (Italiaanse maffia). Maar ik zou mezelf niet zijn als ik daar nog geen fantastische outfit op had verzonnen. De Camorra-vrouw rijdt in een Smart, draagt een zwart chiffon hoofdoekje en een giga zonnebril van Dolce&Gabannep. Een look die mij op het lijf geschreven lijkt. En dan ben ik nog echt blond ook!

In Italie wil ik best negen-tot-vijf werken, maar dan wel onderbroken door een heerlijke siesta! Kom maar op met die erfenis, pappie!