Op de ERE conferentie had ik een interessante discussie met iemand over het werven in sociale netwerken. Hij was helemaal voor, maar stelde dat linkedin een site was waar hij wel in zou willen zoeken, maar waar je als bedrijf niet in moet investeren. Je netwerk bouw je daar namelijk niet op als bedrijf, maar als persoon. En als die persoon weggaat bij je bedrijf, liep het netwerk dus ook de deur uit. In zijn optiek moest je dat niet willen. Jobster deed dat veel beter en daar had je als bedrijf veel meer aan. Ik hoorde niet lang geleden ook van een Nederlands initiatief op dit gebied, waarbij de ontwikkelaar zelfs zei: de contacten zijn van mij.
Later sprak ik ook iemand die stelde: wij gaan sociale netwerken opbouwen, sites, waarin we mensen die we heel moeilijk kunnen werven aan ons willen binden. Dat is dan ons eigendom en daar kunnen wij dan in werven. Het is natuurlijk heel erg belangrijk dat onze concurrenten daar niets mee kunnen, want het moet wel van ons zijn.

Bij beide gesprekken kreeg ik een terugblik naar de film: Finding Nemo. Mine.. mine… mine… mine… En ik vraag me dan altijd af: leren we nou nooit? Want zijn je medewerkers je eigendom? Nee toch zeker? We praten hier over mensen, niet over dingen. Die kunnen nooit van een bedrijf zijn.

De adresgegevens, ja, die kunnen van jou als bedrijf zijn. Maar wat is een adres waard? Eigenlijk niets. Je kan ook alle visitekaartjes in een CRM systeem stoppen, maar het zijn pas relaties als je iemand kent. Als je dit zo tegen deze mensen zegt zijn ze het er wel mee eens, maar toch willen ze het niet weten. Want het betekent dat je als bedrijf eigenlijk weinig asset kan opbouwen in deze sociale netwerken. Dat kan echter wel, maar daar moet je voor investeren op een andere manier dan men gewend is.

Mensen doen zaken met mensen, zeker in de B2B wereld. Bedrijven kunnen rechtspersonen zijn, maar zijn geen personen. Dat is essentieel om te onthouden als het gaat om sociale netwerken. Je kan als bedrijf een platform bieden waarop je communities kan laten interacteren, maar je bent geen eigenaar van de community, enkel van het platform. Dat is een essentieel verschil wat je als organisatie eerst moet inzien voordat je hiermee aan de slag gaat. Want als je denkt dat je eigenaar bent van de community, wat velen doen, dan krijgen de meeste grootheidswaanzinnen en gaat het mis.

Mensen doen zaken met mensen, in linkedin heb je ook onderling contact, net als met Hyves. Je kan als bedrijf nog zoveel adressen hebben, maar als niemand je als persoon kent, is dat redelijk waardeloos. Als je weet wie die persoon is, waarover hij of zij contact heeft gehad in het verleden, etc. etc. dan is dat al een stuk waardevoller, zeker in recruitment. Maar het enkel opbouwen van profielen en contactgegevens biedt niet zoveel meerwaarde. De angst van de eerstgenoemde man tegen linkedin is daarom ook ongegrond. Want zijn angst dat de persoon die het netwerk heeft opgebouwd vertrekt en het netwerk meeneemt, gebeurt toch. Want misschien dat deze man of vrouw nu (in Jobster bijvoorbeeld) de contactgegevens achterlaat, maar het netwerk wordt altijd meegenomen.

Als je dit inziet, zie je ook meteen een tweede belangrijke issue over werven in sociale netwerken en investeren om zo’n netwerk op te bouwen. Namelijk dat je altijd goed voor je mensen moet zorgen en dat je dus ook een gedegen alumni beleid moet voeren. Medewerkers die vertrekken zijn namelijk veel betere referenten dan medewerkers die nog voor je werken. En als je die medewerkers weet te motiveren en aan je weet te binden, ook al zijn ze niet meer voor je werkzaam, heb je een asset die nog veel groter is dan al die adresjes bij elkaar die je zo krampachtig in de organisatie hebt willen houden!