De KRO is een van de succesvolste van de publieke omroepen. Vooral door kijkcijferhits ‘Spoorloos’, ‘Memoiries’ en ‘De Reunie’, alias de tranentrekkers. Emo-tv dus, mét een hoge amusementswaarde. Meester hierin is ‘Familiediner’, van de EO. De kinderachtige ruzies die soms decennialange zwijgpartijen hebben veroorzaakt zijn ronduit cabaret.

Is het dan waar? Werkt een programma waarin een verteller, onderwijl vechtend tegen de waterlanders, er een verhaal uit weet te persen, per defenitie? Het verhaal ‘klein maken’ noemt men dat in televisie-land. Emo-tv met charmante hoofdpersonen waar de kijker zich mee kan identificeren.

Persoonlijke, aangrijpende verhalen doen meer met de kijker dan objectief verslag. Volg mijn moeder een dag met een camera en je hebt een schat aan beeldmateriaal voor een EO-programma met een of andere tenenkrommende titel als ‘BaaibaaiZwaaizwaai’. Of iets dergelijks. Een onderwijzeres is naast iemand die les geeft, ook therapeut en psycholoog. En mijn moeder ook nog moeder (dit is multi-tasken op hoog niveau: omhoog die salarissen!).

Vroeger was het allemaal zo veel makkelijker. Dan sloeg je maar één keer in het jaar tissues in grootverpakking in: kerstavond met Robbert ten Brink. De ‘All you need is love’ kerstspecial. Thee, chocolade en open die sluizen.