Mensen leren door te kijken hoe andere mensen iets doen. Zo kun je ook als branche iets leren van een andere branche. Laten we eens vanuit de recruitment branche naar de muziek branche kijken. We nemen recente ontwikkelingen mee, wat gaan we zien?
In de muziekbranche worden mensen geworven op basis van zowel talent als uitstraling. Een organisatie wil je hebben (voor een feestje, album) als de kwaliteit die je levert goed genoeg is en als je dat met de nodige verve doet. Bekendheid speelt ook een enorme rol. Ben je bekend door een eerste hit? Of door een youtube video? Helemaal mooi, je bent aangenomen.
Helemaal duidelijk? Ja he, een algemeen beeld van de muziekindustrie. Op naar recruitment!
In recruitment wil je mensen aannemen met talent. Je wilt in ieder geval zeker weten dat de kandidaat goed is in wat hij doet. Als hij of zij iets extra’s heeft, dan is dat mooi meegenomen. Iets met verve doen is leuk, naamsbekendheid of een groot netwerk is mooi meegenomen, dat helpt alleen maar met het vinden van eventuele andere kandidaten.
Interessant wordt het als we kijken naar de bron van bekendheid. Doorgaans kom je geen kandidaten tegen die toevallig recent hun eerste album hebben gemaakt. Deze gedachte maakt het curriculum van een doorsnee (wat een vreselijk woord) kandidaat vrij beperkt. Een kandidaat staat doorgaans niet op youtube, heeft geen fanschare en geen (authentieke) bron van aandacht. Or does he?
Daar is vooral het afgelopen jaar verandering in gekomen: blogs en social networks. Daarin vinden (vooral specialisten) een medium waarmee zij hun doelgroep/netwerk goed kunnen bereiken en een curriculum op kunnen bouwen dat los staat van het vaste papieren CV dat al snel een statische opsomming wordt van ondernomen activiteiten.
En nu iedere lezer gemotiveerd is om een blog te beginnen, een eenzame nuance. Natuurlijk is het erg spectaculair om je eigen blog te hebben en je mening te delen met een deels onbekend publiek. Maar reacties en stevige discussies hebben zo mogelijk evenveel toegevoegde waarde. Al is het maar omdat de mensen die hun mening online posten ook eens aan de tand worden gevoeld.
Chris Stapper
says:@Jorrit
Ik ook, ik voel me ook veel meer verbonden met een niche (ook als generalist) dan met een bureau of site als monsterboard die gewoon CV’s hoard.
Interessant in deze context is een artikel dat ik laatst schreef. Ik haal een ander artikel aan dat stelt dat de business unit organisatie structuur niet sterk is in flexibel werken (wat ik betwijfel trouwens) en dat een multidimensionale organisatie beter zou zijn (voor sommige organisaties).
https://www.expand.nl/expand/website/expand_blog.nsf/d6plinks/NEGO-7BDGX3
Wat me erg intrigeert aan HR is dat het zo samenhangt met andere disciplines. En opvattingen. Zo merk je dat een bepaald organisatiebeeld invloed heeft op hoe je werft. Enzovoorts.
Jorrit Blok
says:@Chris:
zoals je misschien kunt afleiden uit onze core-business, ben ik het helemaal met je eens. Massa en kwaliteit gaan vaak niet goed samen (zie mcdonalds), dus ik ben een erg grote voorstander van niche.
Chris Stapper
says:@Jorrit
Dan zal dit artikel je wel aangesproken hebben!
Ik ben ook wel blij met de ontwikkelingen. Bands verdienen meer geld met optredens dan met CD’s. En bands proberen op een andere manier winst te maken (free), door zelf dingen op youtube te zetten. If you can’t fight them, join them. En het werkt, blijkbaar.
Ilse de Lange vind ik zelf erg goed, bizar dat ze ‘niet goed genoeg verkoopt’. Misschien werkt het beter/is het leuker met veel meer en kleinere producers die allemaal een niche doen.
Klinkt als nog een interessante gedachte om over na te denken, als analogie naar werving en selectiebureaus!
Jorrit Blok
says:@Chris
Ik heb zelf ooit eens de muziekindustrie verlaten, mede omdat ik vond dat er te weinig goede muziek werd uitgebracht die minder commercieel te verantwoorden was. Juist in de muziekbizz hebben de grote jongens de “macht” en drijven ze voor 80/90% op muziek die door kleine kinderen wordt gekocht. Eerlijk gezegd vind ik het wel een leuke ontwikkeling dat juist die kleine kinderen tegenwoordig veel downloaden, waardoor hopelijk nog eens het besef terugkomt dat we niet via bach, vivaldi, beethoven, the beatles en pink floyd in een tijd zijn beland waarin alles wat ook maar enigzins verkoopt groot moet worden gebracht en alles wat weliswaar goed is, maar alleen door niche-publiek wordt gekocht moet worden geweerd. Vraag maar eens aan bijv. Ilse de Lange, die vorig jaar haar contract bij BMG kwijtraakte omdat ze niet genoeg verkocht…
Chris Stapper
says:@Marc
Dankjewel! Er zal nog veel moois volgen! Al weet ik niet hoe snel.
@Jorrit
I stand corrected, inderdaad, voor heel veel vacatures is dit niet relevant. Dat had ik er op zijn minst bij kunnen vermelden.
Een draai die ik achteraf nog aan het stuk had willen geven was een terugkoppeling naar de muziekindustrie. Hoe je nu via youtube bekend kunt worden en er door bekendheid meer macht bij de artiest (professional) komt te liggen.
Het gaat niet helemaal op voor de muziekindustrie, maar het is een positieve ontwikkeling.
Ik ga zelf proberen de laatste boodschap na te leven. Meer reacties en hopelijk daardoor: meer discussie!
Jorrit Blok
says:@Chris
Leuk, jij ook hier. De muziekbranche is wel érg hard hoor. Dus ook wel weer een hele duidelijke. Er wordt voornamelijk gekeken naar iemands commerciele potentie tegenwoordig. Als muziekliefhebber staat mij dat niet zo heel erg aan. De vergelijking, hoewel smaakvol gekozen, gaat natuurlijk wel een beetje mank, omdat er heel veel vacatures zijn voor mensen die helemaal niet zoveel “track record” hoeven te hebben, enerzijds omdat het bedrijf in kwestie dat graag helpt ontwikkelen, anderzijds omdat de betreffende functie niet altijd commercieel gemotiveerd hoeft te zijn. Ik hoef niet zo nodig een heftruckchauffeur met een eigen blog zal ik maar zeggen.
Marc Drees
says:@Chris,
Van harte welkom op RecruitmentMatters! Ik hoop dat deze muzikale inspiratie een goede voedingsbodem voor meer moois van jouw hand blijkt te zijn.