De nrc.next had vanochtend slecht nieuws voor de ’tot voor kort zorgeloze Generatie Y’: ze komen de arbeidsmarkt straks nog amper op! Althans, volgens auteur en X-er Patricia Veldhuis. Op betweterige toon doet Veldhuis uit de doeken hoe de arrogantie van mijn generatie ons nu de das om doet.
“Recruiters van werving- en selectiebureaus stonden soms letterllijk in de collegebanken, om het talent van de toekomst al voor hun afstuderen het bedrijfsleven in te lokken met prachtige salarissen en dure lease-auto’s. Maar dat gaat nu veranderen en snel ook.”
Heb ik weer, ben ik even van het recruitment toneel verdwenen om af te studeren, heeft het wereldje besloten dat mijn generatie ‘zo 2008’ is.
Ik snap het allemaal wel, de prognoses voor de arbeidsmarkt zijn niet bijzonder rooskleurig. Het Centraal Planbureau houdt rekening met een verdubbeling van het aantal werklozen, van 300.000 eind 2008 naar 600.000 eind 2010. En in de laatste drie maanden van 2008 steeg het aantal werkloze jongeren tussen 15 en 24 jaar al met 8.000 tot 69.000 personen (Echt. Waar).
Maar de Babyboomers moeten toch ook ooit met pensioen?
Wat Velhuis vergeet is dat er straks een hele generatie met pensioen gaat en er zo automatisch ruimte gecreëerd wordt voor starters zoals ondergetekende. Bovendien ondernemen steeds meer afgestudeerden een naschoolse buitenlandse stage. Of maken die wereldreis die ze altijd nog wilden maken. Of nemen een jaar vrij om uit te zoeken wat ze echt willen, nemen een kunstenaarsuitkering en gaan wat zwart freelancen. Van mijn jaar alleen al gaan er maar 3 figuren echt aan de slag. Waaronder ik.
Het buitenland trekt
En dat wordt steeds normaler. We hadden het er gister nog over, tijdens een familiefeestje: stages op Sint-Maarten zijn inmiddels gemeengoed op de Pabo. Over het nut van een buitenlandse stage voor een toekomstige lerares groep 3 kun je debatteren, maar dat exotische uitstapjes steeds meer ingeburgerd raken, staat als een huis.
Wat moeten we nu?
Terug naar de kansen op een baan voor de afgestudeerde jongelingen. Gen Y-ers zijn flexibel en verbaal heel erg sterk. Bovendien liggen ze wat betreft begrip van de computer en internet ver voor op hun voorgangers, wat maakt dat ze sneller zijn in hun werk. Geen onaardige aanwinst voor je organisatie, lijkt me zo. Dat ze goed zijn in hun werk communiceren ze via allerlei kanalen, waardoor ze ook makkelijker te vinden zijn dan hun oudere collega werkzoekers.
Bovendien, mijn generatie weet aan elke situatie wel een mouw te passen, zo erkent ook Veldhuis:
“Van de 200.000 jongeren die dit jaar klaar zijn met school of studie, zal een deel besluiten om nog maar even door te studeren.”
Dit is een gegeven dat zich in het verleden, bij aanstaande recessies en andere economisch minder fijne periodes, ook al heeft bewezen. En ook in mijn omgeving gaan een aantal mensen ‘door’. En dus is het waar.
Bas van de Haterd
says:Voor de goede orde, ik denk dat het wel nuttig is om centraal beleid te maken op een aantal zaken en daar goede afspraken over te maken. Maar de vakbonden laten al jaren zien dat ze niet in staat zijn om de meerderheid van de bevolking te bedienen. Je stelt dat men zich niet wil verenigen, maar je biedt ook geen enkele reden waarom ze zich zouden willen verenigen. Geen enkele toegevoegde waarde en een beleid waarbij je inderdaad iedere keer laat zien voor een kleine minderheid op te komen en daarmee voor de grote meerderheid een asociaal beleid te voeren. En het is op zich jammer dat de vakbonden gaan verdwijnen (wat dat staat wel vast voor mij), het zijn geen nutteloze instituten. Alleen weigeren ze met hun tijd mee te gaan, en dat is heel erg jammer. Mocht je hier overigens een keer een kop koffie over willen drinken kan je me altijd mailen.
Bas van de Haterd
says:@Cees: ik denk dat de mentaliteitsverandering fundamenteel is. Dat er misschien iets minder rigide nu gedacht wordt, maar ik voorzie niet dat we nu ineens de baby boom mentaliteit dat je je dood moet werken voor een mager loontje en dat de baas alwetend is gaan krijgen. Ook denk ik dat de veranderende mentaliteit door de crisis alleen maar groter zal worden. Want ik zie wel dat steeds meer mensen het ‘verschuilen achter corporate policy’ en het ‘ongeremde zelfverrijken’ zat zijn.
@Ronald: Het is grappig dat je zegt dat jongeren zich niet organiseren. Ik zie dat totaal niet zo. Ik zie ze meer en meer organiseren. Alleen denk ik dat je wel de spijker op de kop slaat. Ze doen dat niet bij vakbonden omdat de vakbonden totaal niet nuttig meer zijn. Jij stelt belangrijke onderwerpen als: minimumloon, ontslagrecht, pensioenen
Totaal onbelangrijke onderwerpen. Minimumloon? Daar interesseren ze zich niet voor want je verdiend toch meer. Ontslagrecht? Is dat relevant? Alleen voor ouderen die denken hun leven in loondienst van 1 bedrijf te zitten en dat is geen jongere meer. Pensioen? We zien hoe nuttig de vakbonden dat gedaan hebben. Je bent totaal nergens van zeker en alle regelingen zijn meteen verkwanselt, mede door de vakbonden.
Jongeren organiseren zich zeker wel, in zwermen van freelancers bijvoorbeeld. Maar jongeren geloven niet meer in het trekken naar de middenmoot (wat de vakbonden altijd doen) en het opkomen voor enkel de zwakkeren (wat ook de vakbonden doen), ze verzamelen zich in gelegenheidscombinaties om veel meer te halen uit het leven.
Vraag jij jezelf nooit af waarom de gemiddelde CAO loonstijging al 20 jaar lager is dan de gemiddelde loonstijging?
Je punt is precies goed, het beleid over pensioenen wordt gemaakt door ouderen en dus niet gedragen door jongeren. Het feit dat je nog steeds beleid maakt zou je al vraagtekens bij kunnen zetten, dat is nu nog politiek zo handig, maar laten we eerlijk zijn. Over een paar jaar ben je dat helemaal kwijt. En dat is maar goed ook, want een beleid voor iedereen maken op basis van een zeer gekleurde groep is per definitie niet goed.
Cees
says:Ik ben wel benieuwd wat een stevige crises op de arbeidsmarkt voor de mentaliteit zal doen. Het is een heel ander verhaal als de baantjes opeens niet meer voor het oprapen liggen.
Ronald Huizer
says:Wat mij wel opvalt is dat jongeren zich zo weinig organiseren; ze doen het gewoon op hun manier en regelen het voor zichzelf of in hun eigen kringetje. Waarom organiseren zij zich niet?
Hierdoor zijn jongeren nauwelijks betrokken bij het de besluitvorming rond belangrijke issues zoals minimumloon, ontslagrecht, pensioenen etc. . De vakbond maakt zich natuurlijk ook sterk voor hen, maar heeft wel een behoorlijk vergrijsde achterban. Over 5 jaar zijn er namelijk meer niet-werkenden dan werkenden lid van de vakbond (!), met als gevolg dat het beleid van de vakbond ten aanzien van pensioen waarschijnlijk voornamelijke bepaald wordt door ouderen. Is that good?
Bas van de Haterd
says:Ik denk dat Generatie Y fundamenteel anders in het leven staat. Vechten voor werk-privé balans is niet meer, het is een vereiste van een baan. En ze zijn gewoon veel minder angstig en daarmee minder honkvast (wat niet gelijk is aan minder loyaal). Ook is de opkomst van meer ZZP’ers en ondernemers een trend, ook bij deze generatie. Ze kunnen beter leven met onzekerheid omdat er (zeker voor hoger opgeleiden) weinig echte armoede meer is. We vinden wel een manier is de mentaliteit. Daar zal je als bedrijf op moeten aanpassen.
Tessa Faber
says:Generatie Y is niet zo uniek, ze ontdekken eigenlijk precies dezelfde dingen over de arbeidsmarkt die Gen-X en de BB ook hebben ontdekt.
Ik herken je verhaal erg. Toen ik begin jaren ’90 de arbeidsmarkt wilde bestormen, was dat ook niet makkelijk. Groot enthousiasme en weinig werkervaring en een slechte arbeidsmarkt.
Tevens een (wel iets kleinere) financiele crisis want in september 1992 was daar Black Wednesday die de waarde van de Engels Pond zowat halveerde. Wat wel weer mooi uitkwam voor mij omdat ik die maand naar de UK vertrok voor een studie en het nanny-schap. Want ineens bleek mijn schamele beetje spaargeld, verdiend met studentenbijbaantje, 2x zoveel waard!!
Maar toen ik terug kwam in 1993 moest ik alsnog de arbeidsmarkt veroveren. En door mijn jaartje buitenland was ik wel een stuk wijzer, maar ook weer een jaar ouder.
En mijn werkervaring in het buitenland werd door de generatie Babyboomers “personeelsmanagers” nog niet zo op waarde geschat. Want zij hadden een andere opvoeding gehad: ga maar gewoon werken voor je geld en doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Datzelfde fenomeen zie je nu dus ook. Door de financiele crisis, komt die Hollandse calvinistische aard weer terug “with a vengeance”.
Bovendien zijn veel generatie Y-ers weer opgeleid en begeleid door generatie BB hebben van die generatie ook weer hun overtuigingen en normen en waarden meegekregen. En in de arbeidsmarkt wordt in vele branches nog op een jaren 90 manier naar werving en selectie gekeken.
Hoewel de gen-Y (God zij dank!!!) veel meer competentiegericht zijn opgevoed en opgeleid, is voor vele recruiters een competentie CV of een CV met een persoonlijk profiel nog een hele grote “NO”.
En personal branding, om je toegevoegde waarde en persoonlijke kenmerken te mogen tonen, blijkt ook in veel kringen nog absoluut niet geaccepteerd.
Daarom komt de Gen-y, net als alle andere generaties straks weer tot de conclusie, dat zij zich toch maar weer aanpassen aan de generatie die voor hun kwam. Ze zullen roepen dat zij het allemaal beter en anders gaan doen, maar de tijd moet nog leren hoe de komende generatie zich als werkpaarden zullen ontwikkelen.
Het is volgens mij ook een cultuurschok die iedere generatie zal ervaren: op Kantoor zult gij zich aanpassen aan de grijze meerderheid.
En pas als je een burnout hebt gehad rond je 35e ga je weer proberen om jezelf te zijn…. [/sarcasm modus off]