Anderhalf jaar geleden probeerde ik voor het eerst Twitter uit. Enige tijd na de echte early adopters, maar lang voordat heel e-modisch Nederland zich op deze tool stortte. En al na enkele minuten zag ik het volstrekt nutteloze van deze tool in.

Mij terdege bewust van mijn babyboomer wijsheid en bijbehorende beperkingen vroeg ik mijn Gen Y dochters hoe zij tegen Twitter aankeken. En wat was ik trots op mijn kroost toen zij zich collectief afkeerden van deze zinloze moderne fratsen!

Anderhalf jaar verder is het beeld danig veranderd. De oudste dochter twittert alsof haar leven er vanaf hangt; sinds vandaag heeft ook mijn jongste dochter een Twitter account. Ik overweeg serieus beide dames uit mijn testament te krassen, maar dat schijnt tegenwoordig niet eens meer te kunnen. Schandalig!

‘Dankzij’ de vliegtuigcrash bij Schiphol mag Twittter zich in Nederland plotsklaps verheugen in een enorme belangstelling. Waarbij in retrospect 2009 wel eens het jaar van de doorbraak van deze tool in Nederland zal blijken te zijn. Niet elke verandering is een verbetering, denk ik dan maar.

Jakob Nielsen heeft ooit gefulmineerd tegen bloggen, omdat het oppervlakkig zou zijn. En hij positioneerde zich daarmee als oude man en de dingen die voorbij gaan. Ik vraag me oprecht af wat hij van tools/kanalen als Twitter zal vinden.

Vooral omdat Twitter in eerste instantie als microblogging werd gepositioneerd. God mag weten waarom, maar afijn. In 140 tekens is weliswaar te melden dat je op de plee zit of dat een vliegtuig voor de polderbaan is neergestort; maar daar houdt het wel mee op. Een feitelijke mededeling van platvloers tot relevant. Meer is het niet.

Twitter is dus buitengewoon interessant voor breaking news; zoals onder meer Mumbai en Schiphol hebben bewezen. Met de mobiele telefoon zijn een tweet en een foto zo verzonden. Citizen reporting. En breaking news kan ook zo obligaat zijn als het melden dat een nieuwe blog posting is verschenen.

Daarnaast is Twitter de zoveelste tool die denken reduceert tot een schijnbare overbodigheid. Met als gevolg een continuous partial attention die de kwaliteit en productiviteit van de gebruikers slechts verlaagd. Zoals elke verslaving.