Vandaag werd ik telefonisch geinterviewd door Radio 1 en zij legden mij een interessant dilemma voor, dat ik graag eens wil delen met de online wereld van recruiters…
Een sollicitante met een visuele beperking krijgt afwijzing na afwijzing. Zij trekt de conclusie dat zij op haar beperking wordt afgewezen en ze vraagt zich af of zij dit voortaan in haar brief of CV moet melden.
Als ik verder vraag, komt er wel een aap uit de mouw, in dit geval in de vorm van een hond….
Ik adviseer dat alles in je CV of brief relevant moet zijn voor de uitvoering van de beoogde functie. Je moet immers worden uitgekozen op je kwalificaties, vaardigheden en talenten. Zelfs leeftijd of geslacht zou in theorie niet relevant mogen zijn. Als je beperking niet in de weg zit bij de uitoefening van die functie, dan is het in eerste instantie niet relevant.
De sollicitante is 34, heeft een HBO opleiding afgerond en heeft een schat aan werkervaring in haar vlak. Zij kan haar werk prima uitvoeren en haar beperking zit haar totaal niet in de weg. Zij wordt ook regelmatig uitgenodigd op basis van haar CV en brief. Wat alleen opmerkelijk is in dit geval, is dat zij haar blindegeleidehond meeneemt naar het gesprek. En naar haar gevoel gaat het daar mis.
Daar zou ze wel gelijk in kunnen hebben. Ik heb veel bijzondere dingen meegemaakt als recruiter, ook sollicitanten met een beperking, maar ik heb nooit eerder een sollicitant in de hal begroet die een hond bij zich had.
Mijn advies was dan ook om na de uitnodiging contact te zoeken met de organisatie en uit te leggen dat er harig gezelschap zal zijn tijdens het gesprek en vragen of dat bezwaarlijk is. Al was het alleen maar om te checken of de toegankelijkheid in een pand dat toelaat en of de recruiter zelf geen allergie of hondenfobie heeft.
Ik zou dus niet eens zo zeer nadruk leggen op de beperking, want die zou niet uit moeten maken (en heeft ook zelfs ook zijn voordelen in het kader van overheidssubsidies). Toch kan ik me zo goed de schok en het ongemakkelijke gevoel van de recruiter voorstellen.
Een andere gedachte die ik heb geopperd is om een volgende keer goed door te vragen naar de reden van afwijzing. Uiteraard is een recruiter gebonden aan de sollicitatiecode waardoor dit soort feedback niet altijd 100% authentiek is. Toch zou het zo maar kunnen dat het harige gezelschap niet de reden van afwijzing is, misschien is er een doodnormale reden waarom zij afgewezen wordt. Afgewezen worden is nooit leuk, maar als je een duidelijk aanwezig uiterlijk kenmerk hebt, is het vaak makkelijk om dat als reden van afwijzing te zien. Goede feedback durven vragen is in zo’n geval cruciaal om niet een een neerwaartse spiraal van demotivatie terecht te komen.
Bij een zoektocht op het web stuit ik op een artikel over een receptioniste. Fijn zo’n positief geluid.
Gelukkig vind ik nog een positief beeld van Intermediair, waar een man met handicap solliciteert voor het panel van experts. Het advies van de deskundigen is gelijk aan het mijne: na de uitnodiging contact opnemen en bespreken of de beperking de situatie verandert.
Het risico hiervan is natuurlijk dat de recruiter in eerste instantie politiek correct wil reageren maar naderhand toch de kandidaat nog kan afwijzen op de ongemakken en afbreukrisico’s die de beperking met zich meeneemt.
Als deze dame mijn cliënte was, zou ik haar misschien wel aanraden om bij sollicitaties gelijk de CV van de hond toe te voegen. Ik los dingen graag op met humor en relativeringsvermogen. Het zou natuurlijk zo maar kunnen zijn dat zij als “personal brand” onlosmakelijk verbonden is met haar hond. Hiermee laat ze heel duidelijk zien, dat zij er geen probleem van maakt en dat dat dus ook niet nodig is. Maar uiteraard zou dit bij haar moeten passen en zou ik eerst grondig willen kijken naar haar andere drijfveren, motivatie, kwaliteiten en persoonlijkheid.
Dus de vraag blijft dus, wat is wijsheid?
Ook vraag ik me af wat nu eigenlijk de grootste handicap is in dit geval: de visuele beperking, de hond, het zelfvertrouwen en de presentatie van de sollicitante zelf of misschien de recruiter?
Tessa Faber
says:Een impressie van mijn ontmoeting met deze vrouw en mijn mening over haar zoektocht kun je vinden op mijn eigen blog:
https://makingsensecoaching.blogspot.com/2009/05/solliciteren-met-een-handicap-vervolg.html
Tessa Faber
says:Ik heb inmiddels een telefonische follow up gehad.
De vrouw zal niet in een kantoor situatie gaan werken, dus dat maakt het dan toch iets anders, minder arbo-gevoelig dus gelukkig.
Ik heb voorgesteld om eens te kijken of we in een kort en krachtig personal branding traject haar “IK b.v.” positief kunnen neerzetten in de markt.
Zoals ik boven misschien wat gekscherend maar wel bloedserieus opmerkte, zal haar hond dus gewoon een onderdeel moeten zijn van haar merk.
Ik verheug me er erg op om deze vrouw een steuntje in de rug te geven. Ik denk namelijk erg graag in mogelijkheden en vooral niet in beperkingen!
Tessa Faber
says:Klopt Bas, en je kan het ook omdraaien natuurlijk: de Nederlandse arbo-wetgeving is eigenlijk heel erg goed, soms wat “te” zelfs.
Anderzijds legde ik het dilemma aan mijn man die asthma heeft, voor en die kreeg het al benauwd bij alleen de gedachte aan een collega met hond.
De sollicitante kan haar werk ook zonder hond en met stok doen.
Alleen kan zij haar werk met hond makkelijker doen.
De oplossing lijkt mij dan toch om bij het solliciteren de hond thuis te laten en per situatie te bekijken / bespreken wat de mogelijkheden zijn.
Het is een lastig dilemma he… want uiteraard wil je ook mensen met een beperking een kans geven, maar een hond neemt zo veel ongemakken met zich mee.
Zijn er in Nederland geen praktijkvoorbeelden? (het voorbeeld hierboven is Vlaams).
Zelf heb ik overigens bij Esso jaren mijn kamer gedeeld met een visueel gehandicapte vrouw en afgezien van wat extra hulp om de trappen af te komen (bij de brandoefeningen) merkte je aan haar helemaal niet dat zij een beperking heeft. Maar zij had echter heel bewust geen hond, omdat ze vond dat die te kort zou doen als fulltime werkende vrouw ….
Bas van de Haterd
says:Het probleem is dat de Nederlandse wetgeving hier heel slecht in is. Want stel dat je deze persoon met hond aanneemt en er komt een andere medewerker in dienst die daar moeite mee heeft, moet de hond weg. Bijvoorbeeld omdat iemand ‘plots’ een allergie heeft of angst heeft voor de hond, etc.
Hoe krom dit ook is, het hebben van een huisdier kan een groot probleem zijn. Ik heb dit eerder meegemaakt met een blinde programmeur (ik verbaas me nog steeds over hoe goed hij zijn werk kon doen zonder zicht), maar daar gaven ze het hem gewoon aan. De arbo wetgeving lag in de weg bij hem aannemen. Of gaf in ieder geval een te groot risico. Ze hebben die jongen wel meerdere malen aangeboden vanuit huis te werken, maar hij wilde juist ook die sociale contacten van het op kantoor zijn.
Ergens kan ik het ook wel indenken, in zoverre dat ik persoonlijk bijvoorbeeld een zware katten allergie heb. Een vriend van me werkte bij een bedrijf dat een ‘bedrijfskat’ had, nou, daar kon ik dus niet langskomen. Maar aan de andere kant, dat was mijn probleem, die kat was er eerder. Idem zou ik zeggen dat als niemand op dat moment last heeft van de hond, zou dat geen obstakel moeten mogen zijn.