Er zat een gast tegenover me in de trein. Nu gebeurt dat wel vaker. Maar dit was zo’n knap geval. Haartjes goed emo, de bekende witte oordopjes in, lekker shirt aan, de juiste schoenen. Hij zat een beetje met zijn iPhone te spelen en ik gaf een knikje van herkenning, terwijl ik ging zitten.

Het duurde niet meer dan 5 minuten voordat Slicke Rick zijn iPad tevoorschijn haalde. Uit een prachtig hoesje, viltig, zacht, mooi. Wie mijn blog een beetje volgt weet hoe verzot ik ben op gadgets en vooral op alle hoesjes, sleeves en cases die je daar dan weer voor kunt kopen. Ik mijmerde even weg over een bijpassend iPhone hoesje en hoe deze net wat meer vrouw-van-de-wereld zouden uitstralen dan mijn huidige grijze set.

Ondertussen had SR mijn gezwijmel opgevat als bijzondere bewondering voor hem en zijn apparaat. Hij swipete (schrijf je dat überhaupt zo?) als een malle heen en weer, schijnbaar zonder echt een app te gebruiken. Hij was het ding gewoon aan het bitchslappen! En het leek wel of hij steeds fanatieker werd, naarmate mijn gezicht meer betrok. Misschien in een poging mijn aandacht te behouden.

In hoogste verwarring keek ik dan maar uit het raam. Best lang. Van Den Haag naar Leiden. In de stoptrein. Leiden was mijn halte en ik bedacht me dat ik hem wel kon vragen waar hij dat hoesje vandaan had, als minste beloning voor zijn uitsloverij. Hij was ondertussen verdiept in een spelletje dat verdacht veel op Airplane leek. Ik tikte hem op zijn schouder. Nu gaat ze me vragen hoe ik aan dit ding kom, zag ik in zijn ogen. “Hiya, zeg, van welk merk is je iPad sleeve, het is wel wat voor de mijne.” Hij murmelde een naam die ik meteen weer vergeten was. En hij keek me beteuterd na. Dat blonde mokkel heeft er ook één, waarom 600 eur neerleggen voor iets waar je niet eens meer meisjes mee kan imponeren?

Heerlijk hoe een gadget je zoveel plezier kan geven, al heb je ‘m niet eens bij je. O en hij doet het ook goed bij leuke nerds en new business contacten. Maar de ervaring met Slicke Rick staat bovenaan.