Gisteravond was ik present op het ‘event’ Social Media BullShit (#SMBS) van Martijn Smit. De reden? Hij is een mede-blogger op RecruitmentMatters en zijn veel te grote maar zeer kwetsbare ego had onherroepelijke schade opgelopen als ik niet was gekomen. Martijn is namelijk, zoals hij zelf omschrijft, een 35-jarige met de looks van een 26-jarige en de emotionele volwassenheid van een 15-jarige (deze laatste toevoeging is overigens geheel van mijn hand). Waarbij dat van die looks van een 26-jarige ook niet geheel serieus moet worden genomen…

Nu is het altijd moelijk om iets te schrijven over een event dat door een mede-blogger is georganiseerd. Tenslotte riekt iets dergelijks al snel naar onbeschaamde zelfpromotie, en daar heb ik een zeer grondige hekel aan. Helaas heeft Martijn dat in het geheel niet; zijn Social Media BullShit is een grote zelfverheerlijking, waarmee hij zijn afgod Bas van de Haterd angstig dicht benadert.

Overigens schijnt Martijn nog een idool te hebben; Claudia de Breij. En hij probeert manmoedig in de stijl van deze vakvrouw de show te stelen. Waarbij hij als een herboren Wim Kan tout recruitment Nederland (althans dat deel dat aanwezig is, plus Bas van de Haterd) op de hak neemt. Te beginnen met de uitreiking van een aantal SMBS recruitment awards. Zo gingen Jacco Valkenburg en Floor Nobels beiden naar huis met de prijs voor de recruitment kabouter, Roos van Vugt kreeg een prijs voor de recruitment MILF (ik zei toch, Martijn is eigenlijk nog 15) en ging de prijs voor de beste 2.0 onderneming aan de neus van Deloitte voorbij. Geheel in de stijl van De Wereld Werft Door ging deze prijs naar de organisator van de avond… Wat ik dan wel weer heel komisch vond.

Minder komisch was het moment waarop ik door Martijn te kakken werd gezet. Maar eerst een korte achtergrond. Op Twitter hebben Martijn en ik een zeer onvolwassen relatie waarbij we elkaar met grote regelmaat vliegen proberen af te vangen. Hierbij heb ik vooral opmerkingen over het (overigens daadwerkelijk gigantische) hoofd van Martijn. Gelukkig laat hij zich van zijn kant evenmin onbetuigd; ook mijn hoofd is onderwerp van zijn tweets maar dan vooral het ontbreken van haar op dat hoofd. Of, om in Martijn’s taalgebruik te blijven: ik heb een vleespet.

Terug naar SMBS en het moment dat ik aan de beurt was. Niet geheel verrassend was ik genomineerd in de categorie zure blogger. Samen met een volstrekt verrassende tegenkandidaat: Bas van de Haterd. Inderdaad, dit kon ik alleen maar winnen natuurlijk. Met als trofee: een vleespet. In dit geval een pet volledig bedekt met licht geurende katenspek. Een geur die gedurende de avond steeds sterker werd…

Na dit moment had ik de rest van de avond een rood waas voor de ogen, die pas aan het wegtrekken is nu ik dit stukje zit te schrijven. Gelukkig, want ik begon met al een beetje zorgen te maken… Het periodieke gelach om mij heen leek erop te duiden dat de andere bezoekers zich nog wel vermaakten. Maar voor mij was alle lol er natuurlijk helemaal af.

Wel heb ik nog vaag meegekregen dat een collega van Martijn uiterst vals een lied ten gehore bracht met vrijwel alle bezoekers als achtergrondkoor. Dit werd overigens gefilmd om als viral te dienen voor het bedrijf waar Martijn zegt te werken als recruiter. Ja, zo ben je als bezoeker ook nog eens gratis materiaal voor een commerciele actie. Gelukkig had ik me al mokkend in een hoekje teruggetrokken.

Na afloop heb ik me vanzelfsprekend op het eerst mogelijke moment uit de voeten gemaakt. De schaamte was me eenvoudigweg teveel geworden. Dit echter pas na mijn ondertussen ernstig riekende trofee in de tas van Martijn te hebben gepropt. Wraak kan ook heerlijk zuur zijn!