Gisteravond was zonder enige overdrijving een van de zwartste avonden uit mijn leven. En dat terwijl diezelfde avond zo mooi en optimistisch begon. Tegen negen uur ‘s avonds kwam ik aan bij hotel Arena alwaar ik via de VIP ingang naar binnen mocht en direct een glas champagne in de hand gedrukt kreeg. Om vervolgens enthousiast begroet te worden door de vrouw die sneller tweet dan haar schaduw: Roos van Vugt.

Daarna werd ik ook nog eens geinterviewd door een beeldschone jongedame die mij vroeg hoe het was om genomineerd te zijn voor de award van beste recruitment blogger. Ja, dat voelde natuurlijk heel goed. En gezien de concurrentie was ik er van overtuigd dat ik met deze award naar huis zou gaan; vervolgens mijn vrouw wakker maken en samen tot in de kleine uurtjes te genieten van deze volgende stap op weg naar wereldfaam.

Mijn goede humeur werd echter wreed verstoord door een aantal Haagse pooiers die zeer luidruchtig alle aandacht voor zich op probeerden te eisen. Ik heb het over Martijn Smit en zijn posse van bijzonder dubieuze collega’s. Voor de goede orde, Martijn Smit is ook een ‘blogger’; en om voor mij volstrekt onverklaarbare redenen eveneens genomineerd voor de award voor de beste recruitment blogger.

Nu heb ik ooit over mijn hart gestreken en Martijn een plekje op RecruitmentMatters gegeven. Waar hij met enige onregelmaat stukjes plaatst die nauwelijks de moeite van het lezen waard zijn. Als ze uberhaupt al begrepen worden. Want Martijn weet zoveel schrijffouten te maken dat je een zin meestal twee tot drie keer moet overlezen om te snappen wat er staat. En tussen verschillende zinnen is er vaak een louter toevallige samenhang. Met andere woorden; het is een vorm van blogvulling. Schriftelijke muzak. Daar schijnen ook lezers voor te zijn. Ik ken ze overigens niet…

Naast Martijn en mijzelf was ook Bas van de Haterd genomineerd en nog iemand (geloof ik) waar ik de naam direct weer van ben vergeten. Ik had dus echt niets te duchten. Althans, dat was mijn stellige overtuiging. Totdat ik, na een fles overwinningschampagne alvast bij voorbaat soldaat te hebben gemaakt; een sterke aandrang voelde opkomen. Toen ik echter in de toiletten mij van deze aandrang wilde ontdoen viel mijn oog op een foto die boven elk van de urinoirs was opgehangen. Een foto van mijzelf! Met een lollig bedoelde tekst die ik door het rode waas wat zich voor mijn ogen vormde nauwelijks kon lezen. Het had echter iets van doen met azijnpisser….

Volledig van mijn stuk, en met ernstig bevlekte schoenen, wilde ik verhaal gaan halen bij de organisatoren van dit event; maar de uitreiking van de verschillende awards ging net van start. Ik bedacht me dat het misschien wel aardig was om diezelfde organisatoren met mijn award de hersens in te slaan. Het rode waas begon door deze opwekkende gedachte weg te trekken en mijn vrolijke humeur keerde alras terug.

Na allerlei gereutel over volstrekt irrelevante awards was eindelijk het hoogtepunt van de avond daar. De verkiezing van de beste recruitment blogger. Ik oefende in stilte nog even mijn overwinningsspeech terwijl de presentator de namen van de genomineerden oplas. Waarna Sinterklaas het podium betrad om de prijs aan de winnaar te overhandigen. Mijn ervaringen in het seminarie met mannen in rokken deed mijn keel van angst samenknijpen, maar ik was zo dicht bij mijn prijs dat ik me over mijn jongensangst heen wist te zetten.

De goedheiligman scheurde met trillende handen een envelop open en noemde de naam van de winnaar. Terwijl ik al halverwege het podium was, drong het tot me door dat hij Martijn Smit had gezegd. Ik dacht nog dat er een soort troostprijs aan Martijn zou worden uitgereikt, maar nee; Martijn was verkozen tot beste recruitment blogger!

Op dat moment zag ik ook wie Sinterklaas was: Kay Goedhart; de man die samen met Martijn Smit en zijn posse eerder die avond had zitten te dineren. Dit was doorgestoken kaart! Terwijl Martijn Smit bij de beeldschone interviewster zijn verhaal (vol taalfouten) stond te doen, dook ik naar voren om BEDROG te roepen. Ik was bestolen! Martijn Smit had samen met Kay Goedhart de zaak bedonderd! Maar na twee keer BEDROG te hebben geroepen werd ik door veel te brede ordebewakers de tent uit gesodemieterd.

Koud en vernederd reed ik naar huis. Waar ik mijn vrouw maar lekker heb laten slapen, terwijl ik een voodoo poppetje in elkaar knutselde en met een twintigtal naalden heb doorboord. Dat luchtte enorm op. Zozeer zelfs dat ik heb besloten het volgend jaar gewoon weer te proberen. RIDE on!