DPA is weer op overnamepad. De kwakkelende detacheerder bevestigt vandaag in een persbericht dat het ‘verkennende gesprekken voert’ met de Bussumse concurrent Nederlandse Interim Groep (NIG). Volgens twee betrokkenen zou het gaan om een reverse takeover – wat anders? Als de deal doorgaat wordt NIG bij het beursgenoteerde DPA ondergebracht.

Detacheerder NIG maakte in 2009 nog een winst van EUR 0,7 miljoen op een omzet van EUR 30 miljoen. Op de loonlijst stonden eind dat jaar opgeteld 461 werknemers, die onder meer gedetacheerd zijn in de financiële sector en bij de overheid. Het overnamegerucht is in meerdere opzichten saillant: een van de drie aandeelhouders van het Bussumse NIG is zakenman Eric Winter (middels zijn bv Atrium Beheer). Winter verdiende zijn fortuin door in 2006 (en dus op de top van de markt) zijn aandeel in een ander detacheringsbedrijf te verkopen. Dat andere detacheringsbedrijf heet WR Leading in Finance.

En WR Leading in Finance kennen we van de laatste DPA-deal die begin dit jaar afketste. WR Leading in Finance stond vroeger bekend als W+R (lees: Winter en De Ruiter, naar aandeelhouders Eric Winter en Maarten de Ruiter).

Blijkbaar zoekt DPA zijn overnamepartners in een zeer klein kringetje.

En dat is toch vreemd. Je zou toch verwachten dat met de financiële reddingsactie van DPA door het Project Holland Fonds de detacheerder weer een bredere blik op zijn umfeld zou krijgen. Het Fonds – met oud-USG-topman Ron Icke in de investeringscommissie – bezit een 22%-belang in DPA, dat het dit jaar voor EUR 7 miljoen kocht. Icke is sindsdien formeel commissaris en de facto gedelegeerd bestuurder bij DPA.

Goodwillverslaving
DPA doet al zijn overnames volgens het bekende recept. Hét hoofdingrediënt is goodwill en DPA is er al vijf jaar verslaafd aan. Het recept luidt: koop een andere detacheerder, voeg ‘m onder de eigen beursgenoteerde holding en als de shit op de geconsolideerde balans te groot wordt om nog langer te verhullen, verklaar dan de deal als mislukt en doe een forse afwaardering op de goodwill van de overname. De ellende hoeft niet noodzakelijkerwijs van de overgenomen partij vandaan te komen, maar zeker is dat aandeelhouders met het argument van het lijk-uit-de-kast het soepelste akkoord gaan.

Dit trucje valt natuurlijk niet eeuwig te herhalen. Op een gegeven moment gaat het opvallen als na elke overname lijken uit de kast vallen. Op een gegeven moment kunnen investeerders in DPA tot de conclusie komen dat de lijken niet bij de prooien maar bij DPA zelf lagen te wachten op hun coming-out.

Weggepiste miljoenen
Laten we daarom eens kijken naar alle DPA-deals totnogtoe: de koopwoede van DPA begon in 2005 met de overname van Falanx. Een jaar later volgde Flex Group Nederland. In 2007 kocht DPA zowel Geos als Conink. Het totale bedrag dat aan goodwill voor die vier deals op de balans van DPA werd bijgeschreven, bedraagt EUR 60 miljoen: EUR 4 miljoen voor Falanx, EUR 41 miljoen voor Flex Group, EUR 12 miljoen voor Geos en EUR 4 miljoen voor Conink. Van die EUR 60 miljoen aan goodwill schiet nu net geen EUR 18 miljoen over. Met andere woorden: DPA heeft meer dan tweederde van zijn aan deals bestede kapitaal weggepist.

Voor dat geld draaiden de grootaandeelhouders op. Dat waren de afgelopen jaren verzekeraar Aviva (lees: Delta Lloyd), beurshandelaar Adri Strating, participatiemaatschappij Kempen, beleggingsvehikel Janivo (lees: de steenrijke familie De Pont), en investerings-bv Inter-Him (lees: textielondernemer Ronald de Waal). En natuurlijk Maarten de Ruiter, de voormalig zakenpartner van Eric Winter. Wij zijn benieuwd hoe gezellig de gesprekken met deze grootaandeelhouders dit jaar worden.

Neem bijvoorbeeld het dilemma van WR-directeur Maarten de Ruiter. Als de nieuwe NIG-deal doorgaat, mag De Ruiter toezien hoe Winter ook zijn tweede detacheringsbedrijf te gelde maakt. En hoe Winter dat geld onttrekt aan het bedrijf dat De Ruiter alleen maar verliezen opleverde. Dat moet wrang zijn, zeker als de deal ook nog eens met een nieuwe aandelenemissie gefinancierd moet worden.

Dus nog maar een dealtje?
Dat is het weinig fraaie track record van DPA. Het grote raadsel is dan ook: waarom denkt het management dat hetzelfde al vier keer mislukte trucje nu wel zou kunnen werken? En waarom zou juist de huidige grootste aandeelhouder Project Holland Fonds (lees: Ron Icke) daarmee akkoord gaan? Wordt vervolgd.

Later deze week volgt een analyse van de cijfers van NIG.