Mijn tweede tweetup vond gisteravond plaats. Wederom georganiseerd door de twee dames (waarvan ik de namen pleeg te vergeten) die ook deze keer kunnen terugkijken op een geslaagd event. Hoewel ze zichzelf wel tekort doen door pas achteraf bij de (meestal extreem zuinige) recruitment figuren de benodigde penningen te innen. Maar dit terzijde.

Er waren heel wat mensen op deze tweetup afgekomen; verder was ook Dennis Huijzers van de partij. Die een nieuwe collega had meegetroond. Het zal niemand verbazen dat het een vrouwelijke collega is geworden. Waar naar mijn mening Yoep overigens nog veel zakelijk plezier aan gaat beleven. Maar ook dit geheel terzijde.

Want een tweetup is gewoon een excuus om ongebreideld met elkaar te roddelen over van alles en nog wat. In de fysieke wereld. En dat is zoals het natuurlijk hoort te zijn. Slechts het grote aantal iPhones verraadt de oorsprong van dit samenzijn. De oudere versie van deze smartphone is vooral in handen van boertjes (en boerinnetjes) van buuten. De nieuwere versie is voor de westerlingen onder ons. Mijn good old Nokia E71 (waarvan ik geen van de internet gerelateerde functies weet te bedienen) detoneerde in dit gezelschap. Ik heb ‘hem’ dan ook stijf in de zak gehouden. Maar wederom, dit terzijde.

Want bij binnenkomst (waarbij ik mijn bijrijder tijdens de rit van Sassenheim (die naam zal nooit meer hetzelfde voor mij zijn…) naar Amsterdam meerdere malen uit pure schaamte over mijn (overigens volstrekt logische) rijgedrag in zijn trui over zijn hoofd heb zien trekken) trof ik na enige sociale plichtplegingen en non-stop gereutel van Huijzers in mijn gelukkig nauwelijks functionerende linkeroor de man van de avond: de baas van Vacaturekrant.

Inderdaad, de vacaturesite die de prijs voor minst slechte vacaturesite van Nederland heeft gewonnen. En die sindsdien uitsluitend vacatures bloedt. Waardoor Vacaturekrant nu elk moment uit zowel de Vacaturesite top 10 als uit De grote vijf vacaturesites kan vallen. Een opvallende maar treurige ontwikkeling natuurlijk. En al helemaal omdat een voormalige vacatureboer (Herman van Campenhout, voormalig CEO US People) net als CEO van TMG is aangetreden, de moedermaatschappij van Vacaturekrant.

En ik heb een zeer geanimeerd gesprek met hem gehad, waar ik hier overigens geen woord ga herhalen.

Verder was de vrouw aanwezig die volgens mij altijd nog model kan worden als online recruitment in elkaar stort: Mirjam Bink. Dat klasse en stijl in Ede kan wonen is voor mij nog altijd een verbijsterende constatering. Maar in alle eerlijkheid is voor mij alles buiten de driehoek Amsterdam – Utrecht – Rotterdam nog altijd gebied waar batavieren wonen. En dient dus ten koste van alles gemeden te worden. Maar dit geheel terzijde.

Want naast allerlei interessante wederwaardigheden waar ik hier geen woord van ga herhalen liet Bink mij een iPhone (jawel zij heeft een verouderd model…) app zien die ik ronduit verbijsterend vond. Het is een interview assistent voor sollicitanten en als ik het goed begrijp zitten er vele honderden video’s in die feitelijk real-life vragen op de sollicitant afvuren. Bizar omvangrijk. Aangezien ik mijn iPhone in een moment van verstandsverbijstering aan mijn jongste dochter heb gegeven, kan ik de app niet bekijken (nee, de iPad is geen grote iPhone!).  Maar ik heb wel de naam voor geinteresseerden: Perfect Interview.

Wat is er nog meer gebeurt? O ja, Huijzers zat onuitsprekelijke dingen te doen met garnalenhapjes. Dat de man nog nooit voor langere tijd achter de tralies is verdwenen is voor mij een godswonder. Helaas kwam hij op enig moment aan mijn rechterzijde zitten (de kant met het goede oor) dus toen moest ik naar zijn bijzonder verknipte wereldbeeld luisteren. Maar tussen die obsceniteiten door vertelde hij ook een aantal interessante feitjes waar ik vannacht niet van heb kunnen slapen. Waar ik hier overigens geen woord van ga herhalen.

En ondertussen zorgden onze gastvrouwen (Mirjam Boersma en Brechtje de Leij; natuurlijk heb ik jullie namen niet vergeten) er onvermoeibaar voor dat er nooit een tekort was aan voedsel en drank. Briljant. Ik heb nog veel meer dingen gehoord die ik hier niet ga herhalen (vooral omdat ik ze ondertussen alweer vergeten ben). Maar veel belangrijker: als je wilt weten wat er tijdens zo’n tweetup allemaal besproken wordt, dan moet je gewoon zelf komen. Want er gaat niets boven een samenzijn van echte mensen. Daar kan dat gekke Twitter natuurlijk helemaal niet tegenop. Hoewel je natuurlijk wel veel meer van elkaar weet dan ooit tevoren. Daar is dat gekke Twitter dan wel weer goed voor.

Mirjam, Brechtje: Bedankt!