Vorige week sloot ik een internetabonnement met dongel bij T-Mobile af. Ik informeerde bij Vodafone of ze mij als hun mobiele klant een aanbieding konden doen voor een dongel – dat kon niet – en liep daarna The PhoneHouse aan de hoofdstedelijke Nieuwendijk binnen. Daar speelt zich dit verhaal af. Een oeroud verhaal van telecomgekonkel.

Ondanks het weer (vochtig), de klandizie (toeristen die hun prepaidtegoedje met een tientje willen verhogen) en de algehele naargeestigheid van Amsterdams mistroostigste shoppingdarm, werd ik er prima geholpen. Ik kreeg er wat abonnementsversies te zien (de meeste met een opslag van een paar cent per MB gebruik boven een van het abonnement afhankelijke downloadlimiet) en koos een T-Mobile-abonnement à 15 maandelijkse euro zonder boetelimiet, maar met een vertraging van de downloadsnelheid als ik veel zou gaan gebruiken.

Toen kwam het geniepigheidje. Om de deal te sluiten gaf ik mijn adresgegevens, mobiel nummer, bankrekeningnummer, pasnummer, rijbewijsgegevens en privé-emailadres. Daarna kreeg ik deze vraag, pardon, vragen:

Wilt u dat wij u waarschuwen als uw contract afloopt en u aanbiedingen van partners sturen?

Achter deze Siamese vraag stonden twee vakjes: eentje met Ja ernaast en eentje met Nee. Ik kon dus kiezen: Ja, ik wil dat T-Mobile mij waarschuwt én mij aanbiedingen van derden stuurt. Of toch: Nee, ik wil dat T-Mobile mij noch waarschuwt, noch spamt. Meer nuance was er niet.

En dat boezemt toch respect in. De meeste telco’s staan erom bekend zo mogelijk elk kwartaal de begrijpelijkheid van hun abonnementsstructuur voor klanten te bemoeilijken. En met deze geladen vraag kan de Teutoon onder de Telecommers zijn beeld van de consument veel helderder niet maken.

Ja, ik wil (en ik moet)
Ik beloon duidelijkheid altijd en koos dus voor het levensgevaarlijke Ja. En ik tekende het contract. Direct kreeg ik te horen dat meneer The Phone House niet van zins was het contract voor mij uit te printen. CO₂-uitstoot namelijk en gedoe bovendien. In plaats daarvan was reeds een email verzonden met het contract.

Met de dongel op zak, printte ik mijn contract zelf alsnog uit. (Dat wil zeggen: na het wachtwoord op de gestuurde pdf bij The PhoneHouse te hebben moeten nabellen.) Tot mijn grote afgrijzen stond daarin het volgende te lezen:

Op deze overeenkomst zijn de Algemene Voorwaarden abonnee consument van toepassing. Deze voorwaarden zijn te vinden op de volgende pagina van dit aanvraagformulier. Door ondertekening gaat u akkoord met de Algemene Voorwaarden abonnee consument en geeft u toestemming voor de verstrekking van uw persoonsgegevens aan derden voor marketing doeleinden.

Handel
Da’s toch een tikkie anders. Ik heb halfgemeende Ja toestemming gegeven onder auspiciën van T-Mobile aanbiedingen van derden te ontvangen. Maar het ‘verstrekken van mijn persoonsgegevens aan derden’? Dat is net het verschil tussen de postbode die mij een Gamma-foldertje door de bus schuift en de gasmeteropnemer die een overzicht van mijn inventaris aan geïnteresseerde ‘derden’ verhandelt.

Het ergste? Mijn dongel mag dan van T-Mobile zijn, voor andere telecomessentialia (internet thuis, op kantoor en een mobiel abonnement) zit ik aan twee andere grote concurrenten vast. Als T-Mobile de maatstaf is, liggen mijn persoonsgegevens bij de marketingapparaten van heel telcoland in de ramsj. Als ze me maar wel waarschuwen.