Gistermiddag verzamelde toute recruitment Nederland (oke, de usual suspects die echt niets beters te doen hadden) zich op het strand van Zandvoort voor de Recruiters at the Beach party.

Cruciaal onderdeel van de #ratb (een event telt tegenwoordig natuurlijk niet mee zonder hastag) was het voetbaltoernooi. En dat was voor mij ook direct de enige reden om aanwezig te zijn. Want dat het eigenlijk allemaal ging om de inzameling van geld voor een goed doel was aan mij in het geheel niet besteed. Het gaat om de knikkers; in dit geval een heuse wisseltrofee van ongekende afmetingen.

Als oud-sterspeler van het fraaie Randstad Sport uit Voorschoten leek het me dan ook een goed idee dit toernooi op te luisteren met enige klassieke bewegingen. Gelukkig had er 1 team geloof in mijn kwaliteiten, of zou het slechts zijn omdat Olfertjan Niemeijer het wel prettig zou vinden dat zijn team niet 1 maar 2 spelers met heftig overgewicht zou tellen? Ik hou het vanzelfsprekend op de eerste gedachte.

Na mij in een enigszins krappe outfit te hebben gehesen was het tijd om de wereld mijn kunsten te vertonen. Maar ik bleek op blote voeten te moeten spelen; mijn wondersloffen mochten niet aan. Waarmee mijn performance vanzelfsprekend tot een absoluut bodemniveau zou dalen. Wat overigens ook al snel bleek. Mogelijk is een dikke, 52-jarige zonder noemenswaardige conditie in een zandbak komisch om te aanschouwen, maar een bijdrage aan het resultaat levert dat niet op. Wat nog schrijnender tot uiting kwam aangezien ik in een team was beland dat echt kon voetballen. Zelfs op het Zandvoortse zand. En er dus uiteindelijk volledig terecht met de beker vandoor ging.

Godzijdank was mijn optreden in de zandbak beperkt dankzij mijn rotte rechterknie. Deze speelde al bij mijn tweede onbedoelde schijnbeweging op en maakte dat ik na nog enkele zinloze pogingen de strijd definitief moest staken. Wat weer als bijkomende voordelen had dat ‘mijn’ team klassen beter ging spelen en ik kon douchen zonder in een rij te hoeven staan.

Het toernooi werd helaas door meerdere zware blessures opgeschrikt, waarbij de kwetsuur van Sander Poos na een overigens heroische redding op een kogelharde omhaal nog wel het meest tot de verbeelding sprak. Het laatste kootje was dubbelgeknakt waardoor het vlees spontaan was opengesprongen. Wat je al niet voor een klant (?), in dit geval Nationale Nederlanden, moet overhebben… Een ziekenhuisbezoek was het gevolg, maar later op de avond heb ik Sander weer met een glas bier in de hand zien rondlopen. Een onvervalste bikkel…

Na een smakelijk buffet werd de avond ontsierd door een veiling van troep en rommel in het kader van het goede doel. En tot mijn verbijstering werd ook nog eens een mierzoet blog van mijn hand geveild. Voor EUR 50 ging deze naar de hoopvolle koper die blijkbaar onbekend is met het feit dat ik op geen enkele manier in staat ben om een mierzoet blog te schrijven. Die is dus mooi EUR 50 door de neus geboord. Maar wat verwacht je ook anders als de veilingmeesters niemand anders zijn dan de grootste colporteurs van recruitment Nederland: Martijn Smit en Dennis Huijzers. Inderdaad…

Gelukkig duurde dat goede doel gedoe niet al te lang en was het tijd voor een heuse afterparty. Bijzonder gezellig en natuurlijk (het blijven recruiters) vol oorlogsverhalen en roddels. Maar wat op de Recruiters at the Beach party wordt gezegd blijft natuurlijk op de Recruiters at the Beach party. En dat is misschien maar beter ook…

O ja, als een van de feestnummers een zwarte Nokia E71 heeft gevonden; bel me even op… O nee, stuur maar even een tweet of e-mail. Want ik ben een zwarte Nokia E71 kwijt. Maar dat kan het goede gevoel na afloop van deze geslaagde party gelukkig niet drukken. Volgend jaar weer? Maar dan met strandscrabble of strandschaken graag.