Afgelopen jaar is een jaar dat topman Eric Winter het liefst snel wil vergeten: ‘een transitiejaar’ noemt hij 2011. Dat is geen ongebruikelijke betiteling voor een doorsnee jaarcijferpublicatie van DPA, maar 2011 was voor de topman zelf bijzonder. Eerst verkocht hij zijn detacheringsbedrijf NIG aan het kwakkelende beursfondsje, vervolgens raakte hij verzeild in discussies over huurpenningen, exitvergoedingen, geschonden bankconvenanten en niet afgedragen pensioenpremies. Het gevolg was een reeks opgeschorte betalingen, waarop weer een soortgelijke reeks rechtszaken volgde. Die loopgravenstrijd culmineerde in een zaakje dat huisadvocaat Axel Macro-De Vree tegen DPA aanspande. En van DPA won.

Winter was afgelopen zomer geërgerd dat na zijn deal (die hem niet alleen cash, maar vooral aandelen DPA opleverde) het aantal opnieuw opduikende onder zijn voorgangers aangegane financiële verplichtingen bleef toenemen. Toch stortte Winters rechtszakenopstapeling afgelopen najaar in stilte in – naar verluidt omdat commissarissen Ron Icke en Ellard Blaauboer hun bestuurder een halt toeriepen. En dus ging Winter tegen Macro niet in hoger beroep.

Of 2012 voor DPA een beter jaar wordt, moet nog blijken. Ondertussen haalden wij in ons gesprek met Winter zijn transitiejaar in herinnering. Wij spraken hem.

Q&A Eric Winter, CEO DPA

Wat waren de meest memorabele maanden van afgelopen jaar voor u?
‘De eerste maanden dat ik in functie was: de eerste anderhalve maand wilde vrijwel niemand in dit bedrijf iets voor mij doen uit angst hun carrière – wekenlang lukte het me zelfs niet mijn printer aan te sluiten… En met name in april en mei ging het ook financieel bij DPA bedroevend slecht. Dat maakte dan ook dat onze voorgangers in juni het veld hebben moeten ruimen.’

Daarmee doelt u op Martin Delwel en Max Boodie. Wat hebben beide heren aan exitvergoeding meegekregen?
‘Dat zal in het jaarverslag komen te staan. Het gaat om relatief bescheiden bedragen: Delwel 67.000 euro en Boodie EUR 194.000.’

Eerder kondigde u een onderzoek naar uw Delwel en Boodie aan. U heeft inmiddels uw twee rechtszaken met beide heren geschikt. Zijn beide heren off the hook?
‘Wij hebben destijds gemeend dat het feit dat zij een managementovereenkomst voor onze huisadvocaat getekend hadden, gelijk staat aan onzakelijk handelen. Of dat het in ieder geval verregaand naïef was. Maar wat ons betreft is de zaak nu afgehandeld.’

De advocaat in kwestie, de heer Macro, won zijn rechtszaak tegen u, waardoor hij recht heeft op een exitvergoeding van EUR 600.000 bij beëindiging van zijn contract. Maakt u nog gebruik van zijn diensten?
‘Haha, geen sprake van! Nee, wij maakten al zeer beperkt gebruik van zijn diensten, maar nu in geen geval meer.’

Hoeveel rechtszaken heeft u op dit moment lopen?
‘We hadden afgelopen zomer een flink stapeltje zaken. Nu zijn het er nog slechts drie – de gebruikelijke geschillen met een klant of medewerker. We hebben in mijn bedrijf geen historie van juridische geschillen. Neem het NIG van vorig jaar: onze advocaatkosten overstegen jaarlijks de twaalfduizend euro niet. En hier bij DPA liep een beroepsadvocaat rond.’

U heeft geen lopende rechtszaken over bestuurdersaansprakelijkheid?
‘Nee. Niet meer.’

Heeft u daar onder druk van de raad van commissarissen van afgezien?
‘Kijk, onze commissarissen willen dat die zaken worden opgelost en dus ondersteunen zij mij daarin. Maar de beslissing om te stoppen is aan mij. Zij houden vooral toezicht op mij.’

Ik kan mij niet voorstellen dat u na eerst te hebben besloten betaling te staken, vervolgens net zo makkelijk weer besluit van hoger beroep af te zien…
‘Kijk, het contract van huisadvocaat Axel Macro, dat vind ik nog steeds gelegaliseerde diefstal. Maar de rechter heeft beslist, en wij houden ons daaraan.’

Geen hoger beroep dus.
‘Nee. Geen hoger beroep.’

En als u in uw hart kijkt: Was u dan niet liefst tot het gaatje gegaan?
‘Tuurlijk!’

Waarom deed u het dan niet?
‘Dat was niet in het belang van de onderneming. En dit zijn tijden waarin we al onze energie nodig hebben in de markt.’

De raad van commissarissen is afgelopen jaar 26 maal bijeengekomen. Dat is een record, zelfs voor DPA. Hebben Dirk Lindenbergh en Ron Icke daarvoor extra vergoedingen in rekening gebracht bij DPA?
‘Nee. Omgerekend werkten zij afgelopen jaar tegen schoonmaaktarieven, haha! Hun vergoeding is ongewijzigd.’

U meldt uw huurlasten omlaag te hebben gebracht. Om hoeveel geld gaat het?
‘Ons huurcontract is een probleem voor DPA. We zitten eenvoudigweg met te hoge huurlasten. Die willen we omlaag brengen. Afgelopen jaar hebben we in onderhandelingen met de eigenaar van het pand de lasten met 20 procent omlaag gebracht – dat is niet niets. Maar we huren nog altijd twee etages en de andere zes staan leeg. We zijn bezig met verdere onderhandelingen om het contract aan te passen.’

U onderhandelt met pensioenfonds StiPP over achterstallige premies à EUR 6,5 miljoen. Kan uw commissaris, de heer Icke, nog een rol spelen in onderhandelingen met StiPP-voorzitter Rob Zandbergen?
‘Nee, Ron is daar heel principieel in. Dat doet hij niet.’

De verkoop van NIG aan DPA heeft u als aandeelhouder geld gekost. Hoe kijkt u terug op afgelopen jaar?
‘Het was een verrassend jaar. Maar het hoort er allemaal bij. Ik denk dat het een soort bevalling is geweest. Deze bevalling duurde weliswaar 9 maanden, maar toch: het kind leeft. Bij beleggers is de naam van DPA wellicht geschaad, maar bij klanten zeker niet. Het integratietraject is goed afgerond.’

Uw aandeelhouders hebben afgelopen jaar opnieuw veel te slikken gehad. Hoe is de sfeer na deze cijfers?
‘Ja. Die komen van ver en van diep en hebben de afgelopen jaren veel teleurstellingen te slikken gehad. Maar ik verwacht dat ze nu enthousiast zijn.’