“Iedereen die iets met personeelswerving doet, kan zichzelf ‘recruiter’ noemen”, zei ik twee weken geleden. Recruiter is een onbeschermd beroep, zonder eigen opleiding of kwaliteitsgarantie. Een gevolg daarvan is dat er veel ‘recruiters’ werkzaam zijn die deze naam niet verdienen. Ze zijn geen recruiter, ze doen maar alsof. Dit laatste komt niet van mij, maar is de mening van John – pardon, dr John – Sullivan, “internationally known HR thought-leader from the Silicon Valley” en long time blogger op ERE.net. Hij noemt ze RINO’s: Recruiters In Name Only en hij koestert ‘een zekere mate van minachting’ voor hen. In zijn beleving zijn het charlatans. Maar gelukkig kunnen we het aan lijstjesfanaat John – pardon, dr John – overlaten om ons te voorzien van 14 kenmerken waaraan wij dit wanpresterende sujet kunnen herkennen. Vanaf nu zijn we gewaarschuwd!

De grootste miskleun van RINO’s is hun focus: die is gericht op actieve kandidaten, het interne proces en eerder op kosten dan op opbrengsten. Ze houden zich bezig met het schrijven van vacatures, die zij posten in kranten of op jobboards. Ze werken alleen als ze een opdracht krijgen. Ze maken planningen. Soms besteden ze recruitment uit. Ze schrijven de aanstellingsbrieven zelf. Ze checken zelf referenties. Ze gaan naar evenementen, zoals banenbeurzen. Ze hebben geen moeite met vergaderen en zijn aanwezig bij selectiegesprekken. Ze gebruiken telkens dezelfde aanpak. Ze doen niet aan follow-ups bij kandidaten. RINO’s zijn generalisten die niet beschikken over de “agressiviteit, belangstelling of vaardigheden” die nodig zijn om een ‘echte’ recruiter te zijn. Dat ze op bureaus vertrouwen, is vooral om hun gebrek aan interesse te maskeren. Het zijn, kortom, überamateurs. Wie zich vervolgens afvraagt hoe een echte recruiter er dan wél uitziet, leert dat deze aan 19 (!) kenmerken dient te voldoen, waarvan het grootste deel bestaat uit grove zelfoverschatting. Niet-RINO’s zijn business experts. In hun onmetelijke wijsheid coachen ze de hiring manager. En vooral kenmerk nummer 19 is hilarisch: ‘uitzonderlijke’ recruiters zijn ongevoelig voor hypes. Ze proberen weliswaar graag nieuwe dingen uit, maar gebruiken data om te ontdekken wat wel en niet werkt. Data… Dat is toch wel de grootste hype van allemaal. Op dit punt aangekomen, begon ik me af te vragen of Silicon Valley misschien een verwekend effect heeft op de hersenen van mensen die er te lang rondlopen. Of dat er een hoge muur omheen staat, zodat de aanwezigen het zicht op de werkelijkheid wordt ontnomen.

Pedante woorden

Recruiter is een ‘vak’ dat zich bevindt op een schaal met aan het ene uiteinde de ‘professionele recruiter’ die niets anders doet dan recruiten en die bovenop alle ontwikkelingen zit. Aan de andere kant vinden we degenen die zo nu en dan een vacature (moeten) vervullen. En hoe ziet de gemiddelde recruiter eruit? Negen van de tien keer is het een HR-medewerker in een bedrijf waar tien tot honderd mensen werken, die zich bezighoudt met uiteenlopende onderwerpen als de salarisadministratie, het ziekteverzuim, de opleidingen, de functioneringsgesprekken ‘en o ja, doe je de werving en selectie er ook bij?’ En guess what: voor hen werken de bovenstaande methoden in de dagelijkse praktijk prima. 90% van de ‘recruiters’ is inderdaad een RINO en daar mogen ze trots op zijn. Ondanks alles krijgen ze het voor elkaar. En dat ze daarbij hulp inschakelen, is alleen maar snugger. Je kunt niet alles weten, toch? Die hulp levert hen in elk geval meer op dan de pedante woorden van één van de “Top 10 Leading Thinkers” die duidelijk al jaren niet meer met z’n poten in de klei heeft gestaan.

Er zijn geen neprecruiters. Er zijn ‘profs’ en er zijn degenen voor wie recruitment geen life consuming bezigheid is, maar gewoon (onderdeel van hun) werk. John – pardon, dr John – Sullivan mag recruiters, ‘uitzonderlijk’ of niet, van alle onzin voorzien die hij uit zijn duim weet te zuigen, maar persoonlijk zou ik erg voorzichtig zijn met luisteren naar een “Professor of Management” die het contact met de fysieke werkelijkheid al geruime tijd kwijt lijkt te zijn, ook al staan zijn artikelen “all over the internet”. Met het op zo’n laatdunkende wijze bejegenen van degenen die naar eer en geweten én met resultaat hun organisaties bijstaan, haalt deze betweter vooral zichzelf naar beneden. Voor dit soort mensentypes koester ik een hoge mate van minachting.