Indeed doet iets heel goed. Vacatures zoeken en doorzoekbaar maken. Gratis. Maar ergens moeten ze natuurlijk geld vandaan halen.

Een sympathieke manier om dat te doen is een onderzoek uit laten voeren en hip presenteren aan werkgevers in de hoop dat ze klant worden. Gratis.

Ik raad het aan. Als de neuromarketing overload op het registratieformulier je niet afschrikt ga je namelijk een interessant webinar bijwonen. Als ik het juiste onderzoek gezien heb zullen een paar interessante vragen de revue passeren, die ons inzicht verschaffen in de de nieuwe realiteit.

De antwoorden zijn natuurlijk volstrekt irrelevant en Indeed verplaatst de autoriteit van de wetenschap naar zichzelf, een klassieke attributiefout, maar de presentatie van het onderzoek is fraai en bevat een paragraaf over de wetenschappelijke verantwoording (no estimates of theoretical sampling error can be calculated) en dat is tegenwoordig al heel wat.

Eén gegeven wil ik graag uitlichten. 

Als een recruiter het je vraagt ben je eerder bereid na te denken over een totaal andere baan dan wanneer je het zelf of samen met je baas moet bedenken. Dat klinkt aannemelijk.

Als recruiters je platbellen is dat vervelend, maar als je nog nooit gebeld bent en zomaar gebeld wordt en iemand hoort zeggen dat ze jou willen hebben dan kijk je misschien voor het eerst in jaren omhoog, naar mogelijkheden, in plaats van omlaag, op zoek naar een uitweg.

Kijken naar mogelijkheden, dat is wat Minister Asscher wil.

continu gesprek tussen werkgever en werknemer over goed en passend werk, eventueel in een andere functie, gedurende de gehele loopbaan

Zijn kamerbrief-voortgang-programma-duurzame-inzetbaarheid toont kennis van zaken en dat is tegenwoordig al heel wat, maar voor veel mensen is een gesprek met de baas over een andere baan bedreigend. Een telefoontje van een recruiter is dan het tegenovergestelde. Dit bewijzen mensen door hun salariseisen direct op te krikken als ze horen dat ze een recruiter aan de lijn hebben.

En toch, waarom horen we de vraag van de arbeidsmarkt onvoldoende in de oren van de mensen die het het hardst nodig hebben? Oudere werknemers raken niet sneller werkloos, maar blijven het wel langer. Ze raken vaker werkloos als ze zich niet betrokken voelen. Ze worden zelden gebeld.

Wat we dus nodig hebben is een pervers bonussysteem. Laten we beginnen met reorganisaties. Elke recruiter die een oudere, door reorganisatie met ontslag bedreigde werknemer aanneemt krijgt achttien duizend euro bonus, van Asscher. No questions asked.

Dan krijg je

continu gesprek tussen werkgever en werknemer en recruiters over goed en passend werk, eventueel in een andere functie, gedurende de gehele loopbaan.

Oudere werknemers die het voor het kiezen krijgen, da’s vet. En doe dan ook meteen een bel me wel, soms, vaak of niet-app met privacy waarborgen. Maar goed, daar kwam je niet voor. Webinar Indeed, aanmelden, als het lukt.