Zojuist viel de Carp op mijn deurmat, even snel doorgelezen en mijn blik viel op een interview met Oscar Westerterp en Rob Bruins, twee grote namen in de wereld van recruitment. Een interessant interview waar ik grootendeels mee eens ben, maar toch ook op bepaalde gebieden mijn bedenkingen heb.

Laat ik beginnen met mijn bedenkingen. Dit gaan over het stukje Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Men noemt Vitae als hét bedrijf dat maatschappelijk verantwoord bezig is in ‘onze sector’. Die gaan op zaterdagen naar speelplaatsen in achterstandswijken om ze te schilderen en op te knappen. Ook zegt meneer Westerterp dat zijn bedrijf de stichting Florentine Foundation in Tanzania steunt en een kindertehuis in een township van Kaapstad. Maar dat ze daardoor geen lager verloop hebben.

Nu claim ik niet dat MVO dé manier is voor werknemersretantie. Maar wat hier boven staat klinkt mij ook erg plastisch. We gaan op zaterdag iets maatschappelijk verantwoords doen. Dus we zijn als bedrijf maatschappelijk verantwoord omdat we in de tijd van de werknemers iets MVO doen? En het steunen van een stichting en kindertehuis is ook leuk en belangrijk. Maar hoe is die betrokkenheid van het personeel? Wie heeft het bedacht? Waar komt het vandaan? En welke compleet andere zaken zijn er nog die werknemers mogen ontwikkelen?

Recent sprak ik met Frank Roders van Compagnon. Die gaf aan dat ze een eigen stichting hebben, op initiatief van één medewerker, die in een Afrikaans land (ben even kwijt of het Ghana of Kenia was) bepaalde doelen steunen. Geïnitieerd vanuit de medewerkers, opgezet en gemanaged door hen. Niet iets plastisch. En als andere medewerkers iets willen is daar ruimte voor. Bij Compagnon zijn er ook andere groepen, die b.v. de werknemersaandelen beheren. Maatschappelijk verantwoord? Misschien niet, maar je spreekt mensen aan op hun eigen passie.

En zo zijn er nog veel voorbeelden. Ebbinge heeft de Lideke Wery stichting, opgericht vanwege een overleden medewerker tijdens de tsunami. Dat geeft natuurlijk een veel natuurlijkere band.

Maatschappelijke verantwoordelijkheid zal ook niet snel zorgen dat het algemene verloop verlaagd wordt, of misschien niet in grote procenten. Wel kan je er heel goed individuen mee binden. Het moet echter niet plastisch zijn.

Een ander interessant punt is dat in de optiek van beide heren het klein en middenbedrijf per definitie niet voldoende carrière mogelijkheden kunnen bieden om personeel te binden. Iets waar ik het ook niet mee eens ben. Juist bij een klein bedrijf kan je mensen veel vrijheid geven en het bedrijf laten groeien door mensen veel vrijheid te geven. Ook is het vaak veel makkelijker, als de wens er is, mensen mede aandeelhouder te maken. Het is denken vanuit ‘have nots’ bij kleine bedrijven (officiële promotie), niet vanuit ‘have’s’ (vrijheid, echte inspraak, partner deals).

Waar ik de heren wel 100% in volg is hun algemene conclusie van het verhaal.

Zoek je passie en maak daar je werk van.

En als je alleen voor je brood werkt, heb je armoede.