Waar in mei 2010 de politici over elkaar buitelden om een eventueel vertrek van Griekenland uit de Eurozone in alle toonaarden en toonhoogtes te ontekken, is mei 2012 een ander verhaal geworden. De Grexit, zoals internationaal een Griekse exit uit Euroland wordt aangeduid, is niet langer taboe voor politici. Wat maar weer eens laat zien dat de gemiddelde politicus meerdere jaren achter de realiteit aanloopt en als een gevolg daarvan de situatie alleen maar erger maakt. En dat vertrouwen in de politiek levensgevaarlijk is.

Dankzij het gedraai van politici is de situatie ondertussen aanzienlijk verergerd. Niet alleen Griekenland maar alle PIIGS landen zijn feitelijk overleden, al willen de lijken het zelf nog niet weten. Daarmee is er een steeds grotere tegenstelling tussen Noord- en Zuid Euroland onstaan, waarbij de komst van president Hollande (en zijn onzindelijke gereutel over eurobonds) ook nog eens de relatie tussen Duitsland en Frankrijk fors heeft laten afkoelen.

De heidebrand die heel misschien in mei 2010 geblust had kunnen worden, heeft zich ondertussen over heel Euroland verspreid. Overal begint het te heet onder de voeten te worden en er lijkt geen enkele ontsnapping meer mogelijk. Opeens struikelen politici over elkaar met allerhande pseudo-oplossingen die binnen enkele uren weer worden afgeschoten. Het moet voor de andere continenten een vermakelijk spektakel zijn om de “Oude Wereld”  zo ongekend te zien schutteren.

En het is inderdaad lachwekkend, tot je beseft dat de incompetentie van politici tot vernietiging van vertrouwen leidt. En daarmee tot een vernietiging van economische vooruitzichten, wat duidelijk tot uiting komt in de vrijwel collectieve recessie in Euroland, het dalende consumenten- en producentenvertrouwen, dalende autoverkopen, dalende huizenprijzen, een stagnatie van de huizenmarkt en stijgende werkloosheid. En alsof dat nog niet genoeg is kan het voor iedereen met spaargeld ook nog eens een totale vernietiging van dat spaargeld betekenen.

Maar is er sprake van enig collectief protest tegen deze ongekende waarde-vernietiging? Nee. We hebben tenslotte nog altijd voldoende brood en spelen om ‘het volk’ af te leiden. Na het Eurovisie songfestival volgt weldra het EK, met de Tour de France en de Olympische Spelen als opvolgers. Wat ervoor zorgt dat we mogelijk pas in augustus in volle omvang gaan realiseren dat we voor een afgrond staan waarvan de diepte slechts kan worden ingeschat door de overlevenden van de Depressie van de jaren dertig van de vorige eeuw. De aanstaande kapitaalvernietiging is niet voor te stellen, evenals het pad waarlangs en de duur van die vernietiging.

De natte droom van megalomane politici staat op het punt te imploderen. En het lijkt werkelijk geen hond iets te interesseren. Volstrekt bizar.