Het begint een beetje op een gebroken plaat te lijken, maar Bruno Bruins (voorzitter RvB UWV) heeft weer eens een huilverhaal gehouden over dat arme UWV en hoezeer de eisen (van de politiek) aan de organisatie nauwelijks uitvoerbaar zijn binnen de gestelde termijnen.

Het lijkt er sterk op dat de communicatiestrategie van het UWV erop is gericht om zo vaak mogelijk (zie het UWV Jaarplan, het interview van Bruins op Radio 1, de ‘reactie’ van UWV op de uitzending van RTL nieuws) de witte vlag te hijsen. Om zo via de kracht van herhaling uiteindelijk geloofd te worden zodat de organisatie weer collectief in de zozeer gewenste winterslaap kan terugglijden.

Dit keer is de aanleiding voor zijn geneuzel de in het regeerakkoord opgenomen grotere rol van het UWV in de ontslagbemiddeling tussen werkgevers en werknemers. Wat Bruins onder meer de volgende uitspraak ontlokt:

Het is voor de UWV nu hard fietsen, de berg op, met soms straffe tegenwind

Gelukkig is het voor werkloze werkzoekenden uitsluitend een vlakke tocht met een lekker windje in de rug… Bruins begint steeds meer te lijken op Tony Hayward (CEO BP) die na de olieramp in de Golf van Mexico onder meer de volgende, onvergetelijke, uitspraak deed:

We’re sorry for the massive disruption it’s caused their lives. There’s no one who wants this over more than I do. I would like my life back

Ik denk dat honderduizenden werklozen niets liever terug willen dan hun oude, werkzame leventje. Helaas zal dat vanwege Bruins c.s. in de komende jaren nog vermijdbaar veel frustratie opleveren. Want dat arme UWV wordt overvraagd. Hoe is het in godsnaam mogelijk?