Ik kan me heel erg opwinden over het verschijnsel minimumloon. Het mag dan relatief hoog zijn in Nederland, ik merk er niets van. Ik val zelfs nog onder het minimumjeugdloon met mijn 21 jaar, verdien net aan 5 euro per uur en vind dat ronduit belachelijk. Ik verzet evenveel uren of zelfs meer dan mijn collega’s op leeftijd en loop waarschijnlijk drie keer de winkel. Tot nu toe hou ik van mijn verjaardag omdat dat betekent dat ik weer een halve euro omhoog schiet. Dat is toch best apart voor een vrouw, de sekse die liever eeuwig jong blijft.

Ik verkeer immer in de financiele piepzak, hoe het kan, Joost mag het weten. Ik verdien geen soe, maar het schijnt voor velen genoeg te zijn om de maand door te komen. Ziektekostenverzekering wordt voor mij betaald. Ik hoef geen huur/kostgeld te betalen en evenmin boodschappen in de vorm van levensmiddelen. Ik heb geen exhorbitante schoenenverzameling zoals mijn jongere zus en heb uit principe geen hobbies. Toch kan ik in de laatste week van de maand geen vin verroeren.

Dus werk ik elke maand een tandje harder. Of nee, niet harder, gewoon een uurtje extra. Harder werken heeft namelijk geen enkel effect op mijn salaris, dat blijft even laag, met of zonder zweetsnor.

Het minimumjeugdloon, ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Ondanks bovenstaande klaagzang ben ik te gewend aan mijn gelletje om te stoppen met werken. Daarom heb ik een stagevergoeding bevochten bij het NRC en neem ik extra klusjes aan om maar geld te laten rollen naar de onbekende kostenposten. Misschien moet ik mijn zusje, van het type financiele-boeken-barbie, maar inhuren om over mijn centen te waken.

In het uiterste geval kan ik nog een rijke vent huwen, de Oost-Europeanen daarentegen, die mogen pas klagen. Zij vangen het laagste minimumloon. Succes Iddo.