*proest* Sorry hoor, even lachen! Er komt een nieuw speeltje op de markt en half, al dan niet rekruterend, Nederland ligt op de stoep voor zo’n iPad. Je hoeft ze bij Apple in ieder geval niet uit te leggen wat marketing is want iedereen trapt er toch wel in. Best knap overigens van Steve Jobs hoe die dat elke keer flikt want overal waar Steve een i voor plakt veranderd automatisch in goud. Potjandikkie, had ik omstreeks ’98 maar een pakketje aandelen Apple gekocht. Dan hield ik me nu waarschijnlijk meer bezig met het geven van duikcursussen in het Great Barrier Reef dan met het recruiten van mensen. Ook leuk hoor, maar als je dan toch moest kiezen….

Enfin, Recruiters zijn vaak een apart slag volk. Je kent ze misschien wel; Hippe 30ers (uitzonderingen daargelaten), makkelijke babbel, nieuwsgierig, eigenwijs en een tikkeltje dominant. Ze hebben vooral de drang ook om altijd maar online en zichtbaar zijn. En altijd maar stoer doen zwaaien met hippe gadgets zoals Blackberry’s en iPhones. Een groot deel van jullie is er ook nog steeds van overtuigd dat Twitter een ideaal recruitmentkanaal is. Volgens mij is het gewoon een verdomd slap excuus om lekker in de baas zijn tijd te kunnen Twitteren.

(meer…)

Aan al die recruiters die denken dat de iPad de heilige graal is voor het recruiten in de toekomst zou ik willen zeggen: Begin er niet aan.

iPad geeft meerwaarde aan content
Natuurlijk is de iPad een geniaal apparaat, uitermate geschikt voor het consumeren van informatie. Als één van de eersten had ik een exemplaar op mijn bureau liggen. Doel: uitvinden wat de iPad te bieden heeft aan de branche die nog meer worstelt met het iPad-vraagstuk dan de recruiters: de uitgeefbranche. Initiatieven als Wired, Veronica Magazine en een hele rits Amerikaanse titels zijn veelbelovend maar geven nog geen antwoord op die prangende vraag: willen consumenten gaan betalen voor content? Zeker is dat we eindelijk hét device hebben waarop we content met echte meerwaarde kunnen bekijken.

(meer…)

De postbode had er moeite mee, vanmorgen. Ik stond me nog te scheren toen een hels kabaal mij uit m’n ochtendrust haalde. De brievenbus leek wel te zwichten onder het gewicht. Zo’n krant gaf vroeger nog mee, maar dit…

Ik kan nog net op tijd de aangesnelde hond bespringen, waarmee ik voorkom dat hij er vandoor gaat met wat de postbode heeft bezorgd. Het is me tenslotte vaker overkomen dat de postbode vakkundig een krant bezorgde terwijl de hond aan de andere kant van de brievenbus hijgend aan het wachten was, het van de deurmat haalt en zeiknat kwijlt, net als mijn pantoffels elke ochtend.

Ach, hij bedoelt het goed. De hond óók, overigens.

(meer…)