Acquisitie van nieuwe opdrachtgevers en opdrachten in tijden van crisis is voor veel bureaus een zware dobber. Opdrachten worden niet altijd meer spontaan ingebeld en acquirerende sales belletjes werken niet (zelfs niet in tijden van hoogtijdagen). Om toch aan voldoende opdrachten te komen worden allerlei middelen in de strijd gegooid, het ene meer succesvol dan het andere. Een steeds vaker opduikend alternatief is het leveren van een zogenoemde ‘kick-back’ fee aan iedereen die een opdracht aandraagt. Hoe handig is dat eigenlijk?
Stel; een kandidaat, interimmer of collega draagt een mooie opdracht aan en ontvangt daar een ‘kickback’ fee voor. De ‘kick-back’ fee wordt uitgekeerd als ‘dank’ voor het connecten van opdrachtgever en bureau. Deze wordt echter pas uitgekeerd nadat de opdracht succesvol is afgerond en de opdrachtgever ook daadwerkelijk heeft betaald. Een soort van ‘no cure, no pay kickback’, om maar in ‘ons’ taalgebruik te spreken… 🙂 Zo’n kickback fee lijkt een ideale situatie: bureau blij, opdrachtgever blij, kandidaat blij en zeker ook de kandidaat, interimmer of collega die de opdracht aan heeft gedragen blij. Op korte termijn lijkt er niets aan de hand. Echter, naar mijn idee zit hier (met name op de langere termijn) een flinke adder onder het gras.