Naar aanleiding van een artikel op HRlog onstond een bij tijd en wijle interessante discussie over de legitimiteit van het online screenen van kandidaten.

Deze discussie is relevant door de enorme en nog altijd sterk groeiende populariteit van de Social Graph (Facebook, MySpace, Hyves, Flickr, YouTube, etc.) Voor de Creators en Critics onder ons betekent het dat wij sporen hebben achtergelaten. Wij zijn vindbaar geworden.

En de vraag is nu of vindbaarheid gelijk staat aan gevonden mogen worden met als bedoeling een beeld te vormen van een potentiële medewerker.

Intermezzo
Deze week stond in een stukje in nrc.next dat een dochter oprecht geschokt was toen ze ontdekte dat haar moeder op Hyves naar haar pagina had gekeken. Vanuit het perspectief van de dochter had haar moeder daar niets te zoeken. Haar Hyves pagina staat gelijk aan … haar dagboek (van papier wel te verstaan).

En iedereen weet dat je niet zomaar, zonder toestemming, het dagboek van een ander inkijkt. Tenzij… het ergens los rondslingert en je wel heel erg nieuwsgierig bent. En wat als het dagboek midden op straat ligt? Want als je dan verontwaardigd bent als iemand in jouw dagboek staat te bladeren wordt het wat minder geloofwaardig. Is hier sprake van uitlokking (door exhibitionistisch gedrag)?

Online screening
In bovengenoemd artikel opHRlog staat het volgende:
Veel mensen geven aan dat ze het onethisch vinden dat werkgevers proberen informatie te vinden op internet. Doet een bedrijf dat dan is er een kans dat het imago van het bedrijf als werkgever daardoor slechter wordt. Wie wil er per slot van rekening werken bij een baas die er geen moeite mee heeft stiekem gegevens over mensen op te zoeken?

Aardig in lijn met het gevoel van de dochter. Maar is het daarmee realistisch? En is het gedrag van de baas stiekem??

Als potentiële werkgever ben ik geinteresseerd in mijn potentiële medewerker. Aangezien een verkeerde keuze erg kostbaar uit kan pakken wil ik graag zoveel mogelijk over hem/haar te weten komen. Dus als ik informatie over hem/haar online kan vinden, dan zou ik dat doen.

Daarbij kan ik ervoor kiezen de persoon te informeren of te consulteren. In het eerste geval informeer ik de kandidaat dat online screening onderdeel kan zijn van het sollicitatieproces. In het laatste geval vraag ik de kandidaat om goedkeuring om een online screening uit te voeren.

Ben ik onetisch, onrechtmatig of zelfs onwettig indien ik de kandidaat niet consulteer? Of niet informeer?

Als uitsmijter nog even een verwijzing naar een praktijk in Amerika. Dit is niet bedoeld voor gevoelige lezertjes! In het land van de onbegrensde mogelijkheden gaat alles vele stappen verder. Hier kan een financiele controle zomaar deel uitmaken van een online screening, zoals dit berichtje weet te melden!