“Als je dan later gescheiden bent, heb je tenminste je eigen inkomen”, met deze opmerking werd mijn moeder, vers 17 jaar, de PABO in gebonjourd door haar vader. Als ze net zo’n pantalonjager was als ik bergijp ik die opmerking wel enigzins, maar dat neemt niet weg dat een deprimerend toekomstperspectief is.

Mijn zusje is vorige week gestopt met haar studie fiscaal recht, dus van haar kan ik geen meevallers verwachten. Mijn ouders staan op het punt een huis te kopen in Italie en dat is een flinke investering. Ik heb geen (rijke) vent aan mijn zijde en het is algemeen bekend dat de kunstenaarsuitkering geen vetpot is. Wat moet ik nu?

Sinds vandaag weet ik dan wat mijn roeping is, ik ga de politiek in. Dan herschrijf ik de Emancipatienota. In die van Plasterk staat dat het kabinet wil dat vrouwen langer gaan werken. Dat is echter niet bedoeld voor de emancipatie (ambtenarenhumor?), er zijn extra arbeidskrachten nodig nu Nederland grijzer wordt. De voorgestelde maatregel, afschaffing van de zogenoemde aanrechtsubsidie, het belastinvoordeel voor echtparen met één werkende partner, zal het aantal vrouwen op de arbeidsmarkt waarschijnlijk vergroten.

Ik stel het volgende voor: laat mensen die niet méér willen werken, niet meer uren werken, maar lijf jonge ambitieuzen in d.m.v. een leuke salariscompensatie.